Úrval - 01.06.1959, Síða 75

V A R M A
Smásaga
eftir Erskine Caldwell.
O'* KUMAÐURINN stanzaði við
göngubrúna, sem var hengi-
brú, og benti mér á bæinn hand-
an við ána. Ég greiddi honum
25 centa fargjaldið fyrir ferð-
ina frá stöðinni, sem var tvær
mílur, og steig út úr vagninum.
Eftir að hann var farinn, var ég
einn með næturnepjunni, ljós-
unum í dalnum, sem blikuðu
eins og stjörnur, og breiðri,
grænni ánni, sem rann hlý fyr-
ir neðan mig. Allt í kringum
mig gnæfðu fjöllin eins og dimm
ský í nóttinni, og aðeins með
því að horfa beint til himins
gat ég eygt daufan bjarma af
sólsetrinu.
Það marraði ömurlega í
göngubrúinni og hún sveiflaðist
í takt við fótatak mitt. En
smám saman urðu sveiflurnar
tíðari, og einungis með því að
herða sífellt gönguna gat ég
fylgt sveiflutíðninni. Þegar ég
loksins sá hinn bakkann, þar
sem snarbrött fjöllin hurfu
þverhnýpt niður í hlýtt vatnið,
greip ég fastar um handtösk-
una mína og tók til fótanna.
Jafnvel þá, jafnvel eftir að
rnölin á stígnum tók að marra
undir fótum mínum, var ég
hræddur. Ég vissi, að ég mundi
ganga brúna óhræddur að degi
til; en að kvöldi til, í ókunnu
héraði, með dökk fjöll, sem
gnæfðu allt í kringum mig, og
græna á, sem streymdi fyrir
neðan mig, gat ég ekki varizt
því að hendur mínar skylfu og
hjartað berðist í brjósti mér.
Ég fann bæinn auðveldlega
og hló af sjálfum mér fyrir að
hafa hlaupið frá ánni. Þessi
bær stóð næst brúnni og jafn-
vel þótt ég hefði ekki ratað
hefði Gréta kallað á mig. Hún
var á tröppunum og beið eftir
mér. Þegar ég heyrði kunnug-
lega rödd hennar kalla nafn
mitt, skammaðist ég mín fyrir
að hafa hræðst fjöllin og
breiðu ána, sem rann þarna
neðra.
Hún hljóp á móti mér niður
malarstíginn.
„Varstu hræddur við göngu-
brúna, Ríkarður?“ spurði hún
áköf og tók um handlegg mér
og leiddi mig upp stíginn, sem
lá heim að bænum.
67