Úrval - 01.06.1959, Síða 78

ÚRVAL
VARMÁ
myrkrinu. Ég beið fullur eftir-
væntingar, eftir því að hann
héldi áfrarn.
Gréta færði stól sinn nokkr-
um þumlungum nær mínum.
Hreyfingar hennar voru mjúk-
ar og hljóðar. Ylurinn frá ánni
barst upp til okkar og breiddi
sig yfir okkur eins og ábreiða
a napurri nóttu.
„Eftir að Gréta og hinar
telpurnar tvær misstu mömmu
sína,“ sagði hann svo lágt, að
vart mátti heyra, hallaði
sér fram á hnén og starði yfir
breiða, græna ána, „eftir að við
misstum móður þeirra, flutti ég
aftur hingað upp í fjöllin. Ég
gat ekki verið í Norfolk, og
Baltimore gat ég ekki þolað.
Hér var eini staðurinn á jörð-
inni, sem ég gat fundið frið.
Gréta man eftir móður sinni,
en hvorugt ykkar getur gert sér
grein fyrir tilfinningum mín-
um. Móðir hennar og ég erum
fædd á milli fjallanna, og við
bjuggum hér í næstum tuttugu
ár. Eftir að hún kvaddi okkur
flutti ég burt í þeirri fávísu trú
að ég gæti gleymt henni. En
mér skjátlaðist. Auðvitað
skjátlaðist mér. Það getur eng-
inn maður gleymt móður barn-
anna sinna, jafnvel þó að hann
viti, að hann muni aldrei sjá
hana framar.“
Gréta hallaði sér betur að
mér, og ég gat ekki haft augun
af vangasvip hennar í rökkrinu.
Ekkert hljóð barst frá ánni; en
ylurinn sem barst frá henni
minnti mig stöðugt á nærveru
hennar.
Faðir hennar hafði hallað sér
enn meira áfram í stólnum, unz
handleggirnir hvíldu á hnján-
um. Það var eins og hann væri
að reyna að koma auga á ein-
hvern handan við ána, hátt
uppi á fjallstindinum. Hann
hvessti sjónir, og ljósgeislinn,
sem barst út um opnar dyrnar
glitraði í augum hans. Tár
féllu af andliti hans eins og
stjörnuhröp, sem brenndu sig
inn í hendur hans og hurfu.
Allt í einu stóð hann upp þög-
ul! og fór inn. Stór skuggi hans
féll á okkur Grétu á meðan
hann staldraði við í dyrunum.
Ég sneri mér við til að horfa á
eftir honum, en jafnvel þótt
hann væri að hverfa, gat ég ekki
horft á hann.
Gréta hallaði sér þéttar að
mér, þrýsti fingrum sínum í
lófa mér og strauk vanganum
við öxl mér, eins og hún væri að
reyna að þurrka eitthvað af
henni. Fótatak föður hennar
fjarlægðist, unz það heyrðist
ekki lengur.
Einhvers staðar fyrir neðan
okkur skrölti lest niður dalinn
og brakið og hávaðinn heyrð-
ist í næturkyrrðinni. Annað
veifið blikaði ljós hennar í gegn-
um myrkrið og speglaðist á
grænu, breiðu ánni líkt og norð-
urljós væru, og járnskröltið frá
henni bergmálaði í fjöllunum.
Gréta tók fast um hönd mína
og skalf öll.
70