Úrval - 01.06.1959, Síða 93

SKÆÐASTI ÓVINUR ÁSTRALlU
ekki alveg tóm! Niðri á botni
hennar hitti hann fyrir soltinn
dingó, sem þegar réðist á hann,
og enginn veit hvernig þeirri
viðureign hefði lyktað, ef ding-
óinn hefði ekki verið aðfram-
kominn af hungri.
í gamla daga stofnuðu
Ástralíumennirnir stundum
veiðiklúbba og hugðust veiða
dingóa sér til gamans. En það
fór út um þúfur, því að skepn-
an var slungin og komst alltaf
undan, og veiðigarparnir urðu
aðeins að athlægi.
Næsta skrefið var áhrifa-
meira og gafst vel um tíma.
Nautgripaeigendurnir borguðu
ákveðna fjárupphæð fyrir höf-
uðleður og skott af dingóum.
Innfæddir veiddu dingóana og
lögðu fram höfuðleðrin og fengu
borgað eftir gengi á hverjum
tíma. En svo fóru menn að gera
sér meiri mat úr þessu, með því
að leggja fyrst fram skottið og
síðan höfuðleðrið og fá þannig
tvöfalt verð fyrir sama dýrið.
Höfuðleðrin voru líka send úr
einum stað í annan, þar sem
hærra verð fékkst fyrir þau.
Einn framtakssamur náungi
kom sér meira að segja upp búi
til að rækta dingóa í stórum
stíl, og allt gekk eins og í sögu
þangað til einhver fékk pata af
atferli hans og kærði hann.
Hinir svokölluðu „landa-
mærariddarar" voru heiðvirðir
veiðimenn, sem lifðu á því að
drepa dingóa. Þeir buðu óblíðri
náttúru byrginn og börðust við
ÚRVAL
frumstæðustu skilyrði, þegar
þeir herjuðu á dingóa, buffla,
krókódíla, kengúrur, emúa, refi
og kanínur. Helzta tekjulind
þeirra voru verðlaun fyrir skinn
og skott. Líf þeirra var erfitt
og þægindasnautt, en þeir efn-
uðust vel. Dingóinn var slæg-
asti andstæðingur þeirra.
Oft er of fjár lagt til höfuðs
einu dýri, sem reynzt hefur of-
jarl venjulegra veiðimanna. Þá
eru reyndir veiðigarpar sendir
út af örkinni, og þeim tekst oft-
ast að leggja að velli þennan
,,skæðasta óvin Ástralíu", þótt
það kosti þá mikla vinnu og ó-
trúlega þolinmæði.
Dingóarnir mundu án efa
valda miklu stórkostlegra tjóni,
ef ekki væri 640 kílómetra löng
varnargirðing milli hinna frjó-
sömu haga í vestanverðu New
South Wales og þurrlendu svæð-
anna um miðbik Ástralíu. Þessi
girðing lokar úti mörg þúsund
dingóa. í Queensland er áætl-
að að reisa meira en 5000 kíló-
metra langa varnargirðingu áð-
ur en langt um líður.
Ástralíumenn eiga úr vöndu
að ráða. Þó að alger útrýming
villidingósins sé æskileg, hefur
jafnan farið svo, að þegar dingó-
unum hefur verið fækkað veru-
lega, hefur kengúrunum fjölg-
að, því að dingóinn veiðir keng-
úrur sér til matar. En kengúr-
urnar eru grasætur og valda
tjóni á beitilöndum. Útrýming
dingóanna býður þannig ann-
arri plágunni heim.
85