Úrval - 01.06.1959, Síða 100

ÚRVAL
VILTU SVERJA?
tvöfaldrar bókfærslu á bak við
eyrað og rakarinn veit, hvað er
höfuðlag og umhirða hársvarð-
arins, en sameiginleg öllum
karlmönnum er sóknin eftir
konunni. Hún er hin blinda og
taumlausa ástríða þeirra, það
sem þeir elta og berjast fyrir
frá því að þeir eru fimmtán
ára og til áttræðisaldurs.“
Hann krimti af innri æsingi
og hélt áfram að hugsa:
„Adam varð að fara úr ald-
ingarðinum Eden vegna epla
hennar. En sneri hann við
henni bakinu fyrir það? Þegar
þau stóðu bæði fyrir utan lim-
girðinguna, fór hann þá sína
leið? Hann hefði getað bjargað
því, sem bjargað varð af ævin-
týrinu, hann hefði getað út-
kljáð málið og sögu mannkyns-
ins í eitt skipti fyrir öll, þarna
við hliðið. En gerði hann það?
Herra minn trúr, þegar þau
sneru sér við og fóru, tók hann
hana meö sér!“
Sellóleikarinn dró andann
djúpt.
,,Að vísu,“ hugsaði hann, „er
blóðið ekki jafn órótt í æðum
mér nú og þegar ég var átján
ára. Ég hef betri stjórn á mér,
ég veit nú betur, hvar og hve-
nær ég á að beita mér, ég sóa
ekki lengur krafti mínum að ó-
þörfu, ég sái ekki framar frjó-
korni mínu út og suður í grýtta
jörð. Ég geri útreikninga og
hef öðlast þekkingu og þess
vegna er ég líka betri elskhugi
nú en þegar ég var átján ára.
Ekki sízt vegna þess, að ég er
ekki lengur viðkvæmur og hik-
andi, ég get tekið mótlæti lífs-
ins, get brosað að ósigrunum.
Já,“ hugsaði hann og leit snöggt
út um framrúðuna, „ef einhver
kemur, til dæmis lögregluþjónn,
og eyðileggur þennan ástafund,
sem er á svo góðri og öruggri
leið og sem mér finnst svo fag-
ur og ólastanlegur, þá mundi ég
taka svo sárum vonbrigðum
með rósemi og stillingu. Ég
mundi ekki drepa lögregluþjón-
inn, og ég mundi ekki brjót-
ast inn í hús þessarar konu á
morgun og nema hana brott
frá manni hennar og börnum
til að ljúka ævintýrinu. Það er
þessi rósemi mín, sem er ein á-
stæðan til þess að konan ók bíl
sínum með okkur inn á hliðar-
veginn, inn undir grenitrén og
slökkti á vélinni.“
Hann kingdi, en svo héldu
hugsanirnar áfram að streyma:
„Ég hef öðlast þekkingu, og
nú þegar ég er f jörutíu og fimm
ára ætti sú vitneskja ekki að
koma mér á óvart, að það er
ekki ég — karlmaðurinn — sem
hún er að gæla við. I því tilliti
hef ég ekkert breytzt síðan ég
var átján ára: andlit mitt er
jafn ófrítt og þá. Það er sell-
óið mitt, sem hana langar til að
elska þessa ljúfu vornótt, sell-
óið mitt með allri þeirri frægð,
sem það hefur hlotið. Höndhenn-
ar strýkur ekki um hnakka
manns, hún strýkur um streng-
hálsinn á frægu sellói. I skugg-
92