Úrval - 01.06.1959, Síða 109

VILTU SVERJA?
ÚRVAL
kenna, að ævi sellóleikarans
hefur verið ömurleg og að hann
hefur átt í tvísýnni baráttu, og
getur karlmaðurinn í rauninni
hatað konuna meira en augna-
blik? Er klettaeyjan ekki það
týnda land sem við leitum að,
þó að hún sé brött og ófýsileg
uppgöngu, og mundi ekki lífið
án hennar vera ferð án fyrir-
heits ?
Sellóleikarinn snýr sér að
ltonunni, hvítur og hreinþveg-
inn og þakklátari en orð fá
lýst, og tekur stórum höndunum
hægt og virðulega um lítið, fín-
gert höfuð konunna. Það fer
titringur um hana og hún lok-
ar augunum og snýr hálfopn-
um, rökum munninum að hon-
um.
Fyrsti kossinn er sætur, og í
græðgi sinni nær hún taki á
tungu hans og veltir henni í
munni sér, og hann reynir að
stynja upp fyrirgefningarbæn
fyrir hugsanir sínar. En hún
heyrir ekki, hvað hann er að
hvísla. Fingur hennar fara
leitandi og gælandi gegnum hár
hans og hún strýkur honum um
sköllóttan hvirfilinn og dregur
höfuð hans niður að hvítum
hálsinum.
Hatur sellóleikarans hverfur
elns og dögg fyrir sólu. Sál hans
er hrein. Honum hefur tekizt
það ótrúlega. Hann er kominn
upp á háu brúnina á klettaeyj-
unni bröttu, hann situr í dún-
mjúga grasinu og hlý golan
bærir hár hans ofurmilt, og það
er eins og einhver leggi svala
bakstra við blæðandi sár hans
eftir fjallgönguna, og hann and-
ar léttara og fagnar sólskininu.
Og hver er karlmaðurinn, ef
hann býður ekki ævintýrið vel-
komið, þó að mikilleiki augna-
bliksins beri hann ofurliði, svo
að röddin bregst?
En konan, sem færði honum
ævintýrið, er gyðja, sterk og
ósigrandi að eilífu. (Það er
vegna þess að hún er svo örugg
um sig, að hún kastar kaðal-
stiga niður til sundmannsins,
hugsar sellóleikarinn). Hún
befur aldrei grátið neðan við
klettana, hún hefur aldrei rifið
sig til blóðs á höndunum. Þess
vegna veit hann, að hún getur
tekið gamni, gamni sem endur-
speglar baráttu sundmannsins í
brimsjónum.
Og þegar horft er á hlutina
úr öruggri hæð, breytist grát-
urinn í söng.
Hann er fullur styrkleika,
góðvildar og þakklætis í garð
hennar. En þegar hann lýtur að
henni og hvíslar lágt, er í rödd
hans vottur af rósemi hins full-
reynda manns, því að hann veit
að þetta er nóttin.
Fyrir þau bæði er það bara
þessi eina nótt.
Hann hvíslar:
,,Ég er hálf hræddur.. .“
„Nei,“ hvíslar konan.
„Eigum við að þora það?“
spyr hann.
„Já,“ hvíslar hún.
„En hvað ætli mamma segi?“
101