Úrval - 01.06.1959, Qupperneq 110

ÚRVAL
VILTU SVERJA ?
spyr hann og laumar tungu-
broddinum inn í eyrað á henni.
„Mamma segir svo margt
kjáanalegt," svarar hún og iðar
sér til.
„En svona nokkuð getur haft
afleiðingar,“ segir hann og
brosir niður í hár hennar.
„Verið óhræddur,“ segir hún
hikandi. Hún beygir höfuðið og
Ieggur munninn feimnislega, en
þó hvetjandi, að hálsi hans.
„Þér þurfið ekki að hugsa um
mig,“ hvíslar hún.
Hann getur ekki annað en
kingt, og hann leggur höndina
á nakta öxl hennar innan und-
ir mjúkri kápunni. En hann
þröngvar sjálfum sér til að
halda gamninu dálítið lengur á-
fram, fyrir alla sundmenn ver-
aldarinnar, sem hafa troðið
marvaðann í tunglskininu fram-
an við klettaeyjuna.
„Eruð þér skotin í mér?“
spyr hann.
„Já,“ hvíslar hún.
,,Mjög?“ spyr hann.
„Já,“ hvíslar hún og skelfur.
,,I alvöru?“ spyr hann.
„Já,“ segir hún, næstum óþol-
inmóð.
„Viltu sverja?“ spyr hann.
,,Já,“ hvíslar hún.
„Viltu sverja?" endurtekur
hann strangari í rómnum.
„Já,“ segir hún án þess að
skilja, og ekki laust við að þykja
miður, og hún losar aðra hönd-
ina og brosir til hans og dregur
Ianga, dökkrauða vísifingurs-
nögl þvert yfir hvítan hálsinn.
Hann horfir andartak á
hvítan, fagurlega lagaðan háls
hennar og titrar af löngun. En
svo leggur hann höndina á hné
hennar, og í gegnum brakandi,
svalt, smargaðsgrænt taftsilkið
fmnur hann móta fyrir mjúkri
og heitri blygðun hennar.
„Eruð þér . . . skotinn í mér?“
spyr hún hljómlaust.
„Já,“ segir sellóleikarinn.
Og honum finnst, að hann
hafi aldrei sagt sannara orð á
ævi sinni.
Og karlmaðurinn og konan
snúa sér hvort að öðru, og hönd
hans þreifar fyi st um gullspenn-
una í belti hennar og síðan um
annað brjóst hennar, og það sem
áður var leitandi og óákveðið
milli þeirra, verður nú ákaft og
meðvitandi, og hendur þeirra
káfa í taumlausri græðgi þessa
næturfundar, og þær titra og
flækjast hver fyrir annarri,
þegar reynt er að losa um föt
og flíkur.
„Það er dálítið þröngt hérna
í framsætinu,“ segir hún lágt
og næstum afsakandi. Hún er
ber að ofan og hvít eins og lif-
andi líkneskja, og liturinn á
brjótsvörtunum minnir hann á
tungu í kettlingi.
,,Já,“ segir sellóleikarinn með
erfiðismunum, „dálítið þröngt."
„Ég hef aldrei áður gera það
í b . . hvíslar hún, en hún
lýkur ekki við setninguna, og
hvorugu þeirra finnst máli
skipta, hvernig lífið hefur verið
— áður.
102