Úrval - 01.06.1966, Blaðsíða 24

22
TJRVAL
Það var einn morgun, er Mugg-
ur beit mig um leið og hann átti
leið fram hjá, að ég greip um róf-
una á honum og kippti honum á loft.
Þetta var sannkallað asnastykki.
Hann gat auðvitað ekki bitið mig,
hvernig sem hann lét, þar sem hann
dinglaði í lausu lofti, en ég hefði
mátt vita, að ég gæti ekki haldið
honum þannig dinglandi til eilífðar.
Loks kom mér það ráð í hug, að
ég bar hann þannig inn í eldhús,
kastaði honum inn á gólf og skellti
aftur hurðinni, og mátti ekki seinni
vera, því að hann skall á henní
með miklu afli, þegar hann stökk á
eftir mér. En ég hafði gleymt bak-
dyrunum og ég var ekki kominn
fram úr ganginum, þegar Muggur
kom á móti mér og ekki frýnileg-
ur.
Ég forðaði mér inn í dagstofuna,
og þar upp á arinhilluna, en hún
lét undan með miklum hávaða, og
með henni féll stærðar marmara-
klukka, nokkrir blómavasar og svo
ég sjálfur á gólfið.
Af þessu hlauzt ógurlegur há-
vaði og Muggur varð svo hræddur,
að þegar ég hafði skriðið upp úr
rústunum, var hann allur á bak og
burt. Og við fundum hann hvergi,
hvernig sem við leituðum og blístr-
uðum. Það var ekki fyrr en kvöld-
ið, að við höfðum nokkrar fregn-
ir af Mugg, en þá kom gamla frú
Detweiler. Muggur hafði bitið hana
einu sinni, og hún neitaði alveg að
koma inn, nema víst væri, að hann
væri ekki inni. Við fullvissuðum
hana um, að svo væri ekki. Hann
væri hlaupinn brott og fyndist
hvergi. Ekki hafði gamla konua
fyrr sezt á sófann en það fóru að
heyrast undan honum hin óhugnan-
legustu hljóð og skipti það nú eng-
um togum, að Mugj*ur skreið undan
sófanum og beit gömlu konuna í
fótinn í leiðinni. Mamma rannsak-
aði bitið, og lagði við það græðandi
smyrsl, og sagði frú Detweiler, að
þetta væri bara rispa. „Hann hefur
bara rekizt á þig,“ sagði hún.
Eftir svipnum á frú Detweiler
er ég alls ekki viss um að hún
hafi trúað þessu og hölt var hún,
þegar hún fór.
Kærurnar á Mugg hlóðust upp á
lögregluskrifstofunni, en lögreglan
hafðist lítið að í málinu, því að
pabbi var í bæjarráði um þessar
mundir og vinur lögreglunnar. Lög-
reglan bar þó fram þá tillögu, hvort
ekki væri rétt að binda hundinn,
en mamma aftók það með öllu . . .
„hann getur fengið minnimáttar-
kennd af því“, sagði hún, „og misst
matarlystina."
Síðustu árum ævi sinnar eyddi
Muggur mest utan dyra, með þeim
afleiðingum, að öskukarlarnir,
mjólkurpósturinn og sendillinn frá
þvottahúsinu neituðu að koma nema
að garðhliðinu og urðum við því að
drasla öllu þangað og þaðan.
Þegar svo hafði gengið um hríð,
fórum við að leggja hugann í bleyti,
og fundum mjög snjallt ráð til að
koma hundinum inn í húsið, þó að
ekki væri nema meðan rafmagns-
maðurinn læsi af og þess háttar.
Muggur hræddist nefnilega aðeins
eitt, en við það var hann líka ofsa-
lega hræddur, og það var þrumu-
veður.
Við útbjuggum því einskonar