Úrval - 01.06.1966, Blaðsíða 116

114
ÚRVAL
Hann skellti taltækinu á og sneri
sér að aðstoðarmanni sínum, von
Bila höfuðsmanni. „Jæja, Bila“,
sagði hann, „færið mér nú flösku
af kampavíni"!
Snemma næsta morgun barst
Heinrici fyrirskipun um það til að-
albækistöðva sinna, að hann ætti
að koma strax til herstöðvarinnar
í Plön. Þegar hann var í þann veg-
inn að leggja af stað, gekk ungur
höfuðsmaður, Hellmuth Lang að
nafni, til hans og sagði: „Ég bið
yður innilega um að flýta yður ekki
að ná til Plön“.
„Um hvað eruð þér að tala“?
spurði Heinrici.
„Fyrir mörgum árum þrammaði
ég fyrir aftan herlúðrasveitina í
Schwábisch-Gmúnd. Þá voruð þér
majór, herra. í sömu herdeild var
höfuðsmaður, sem ég kynntist vel.
Hann hét Rommel. Ég vil ekki, að
sömu örlög bíði yðar og biðu Romm-
els hermarskálks".
„Við hvað eigið þér“? spurði
Heinrici. „Rommel dó af sárum“.
Höfuðsmaðurinn svaraði: „Nei,
herra, það gerði hann ekki. Hann
var neyddur til þess að fremja
sjáfsmorð“.
Heinrici starði á hann. „Hvernig
vitið þér þetta“? spurði hann.
„Ég var aðstoðarmaður Romm-
els“, svaraði höfuðsmaðurinn. „Ég
bið yður þess, akið eins hægt til
Plön og yður er unnt. Þá mun stríð-
inu sennilega verða lokið, þegar þér
náið þangað".
Þessi aðvörun átti eftir að bjarga
lífi Heinrici. Hann tók í hönd Langs
og hristi hana. „Þakka yður fyrir“,
sagði Heinrici. Síðan kvaddi hann
starfsmenn sína og steig upp í bíl-
inn sinn. Þegar bíllinn var lagður
af stað, hallaði hann sér fram og
sló léttilega á öxlina á bílstjóranum
í framsætinu. „Okkur liggur ekkert
á“, sagði hann.
Hringurinn Iokast.
Nú flæddu Rússarnir yfir alla
borgina. Hvert hverfið af öðru gafst
nú upp, er hinar lélegu varnir borg-
arinnar voru brotnar á bak aftur.
Götuvígi voru moluð mélinu smærra
eins og þau væru eldspýtustokkar.
Rússnesku skriðdrekunum var ekið
hratt eftir götunum. Ökumenn
þeirra kusu fremur að sprengja
byggingar í loft upp en að senda
hermenn þangað inn í leit að leyni-
skyttum. Sumar hindranirnar, svo
sem sporvagnar og aðrir stórir vagn-
ar, sem fylltir höfðu verið af grjóti
og öðru drasli, splundruðust, þeg-
ar skotið var á þá af stuttu færi.
120 brýr af samtals 248, sem í
borginni voru, höfðu verið sprengd-
ar í loft upp til þess að tefja fram-
sókn Rússa. En þann 28. apríl voru
Rússar komnir að innsta kjarna
borgarinnar.
Dýragarðurinn var nú orðin ein
allsherjar auðn, og dýrin höfðu óð-
um týnt tölunni undanfarna daga af
ýmsum ástæðum. Fuglar flugu í all-
ar áttir, í hvert sinn sem sprengi-
kúla sprakk. Ljónin höfðu verið
skotin. Vatnahesturinn Rosa hafði
drepizt í tjörninni sinni, er sprengi-
kúla féll þar til jarðar. Og nú hafði
Lutz Heck forstjóri dýragarðsins
skipað svo fyrir, að skjóta skyldi
bavíanapann. Búrið hans hafði