Úrval - 01.06.1966, Blaðsíða 110

108
ÚRVAL
minnsta kosti ekki í kringluleitum,
rólegum andlitsdráttum hennar.
Orrustan geisaði allt í kringum
Haus Dahlem. Byggingin hristist, í
hvert sinn sem hleypt var af skrið-
dreka byssunum. Það mátti jafnvel
greina titringinn niður í kjallarann,
sem styrktur hafði verið að utan-
verðu með sandpokum. Abbadísin
lét sig byssur og sprengikúur engu
skipta. Hún var að biðjast fyrir í
litla borðsalnum, sem nú hafði ver-
ið breytt í kapellu.
Sem snöggvast virtist orrustu-
gnýrinn dvína. Cunigundis abbadís
lá kyrr á hnjánum, þangað til ein
af systrunum kom inn í kapelluna
og hvíslaði að henni: „Rússarnir.
Þeir eru komnir hingað".
Abbadísin blessaði sig rólegri
röddu, signdi sig og gekk hratt á
eftir systurinni út úr kapellunni.
Þar biðu hennar tíu hermenn und-
ir stjórn ungs liðsforingja. Það var
sent eftir eldabuskunni, sem hét
Lena og var frá Úkrainu, og var
hún látin túlka. Abbadísin tók eftir
því, að „liðsforinginn var mjög
* Joachim Lipschitz varð síðar einn
af frægustu embættismönnum Vest-
ur-Berlínar. Embætti það, sem hann
tók að sér árið 1955, gerði hann að
yfirmanni lögreglunnar. Hann hélt
áfram að vera ósveigjanlegur and-
stæðingur austur-þýzku stjórnarinn-
ar allt til dauðadags árið 1961.
snyrtilegur og framkoma hans var
alveg prýðileg", svo að viðhöfð séu
hennar eigin orð.
Hann spurði um Haus Dahlem og
ætlunarverk þess. Cunigundis abba-
dís útskýrði, að það væri fæðingar-
heimi, sjúkrahús og munaðarleys-
ingjahæli í senn. „Eru nokkrir her-
menn eða vopn hérna“? spurði liðs-
foringinn. Abbadísin svaraði „Nei,
auðvitað ekki“. Sumir hermannanna
fóru nú að heimta úr og skartgripi.
Liðsforinginn ávarpaði þá byrstum
rómi og hermennirnir drógu sig
skömmustulegir í hlé.
Abbadísin skýrði svo unga liðs-
foringjanum frá því, að Haus Dahl-
em þarfnaðist einhverrar trygging-
ar um vernd vegna barnanna, hinna
þunguðu kvenna og systranna. Liðs-
foringinn yppti öxlum. Hann hafði
ekki áhuga á öðru en að leita uppi
óvinahermenn og ráða niðurlögum
þeirra og halda síðan áfram.
Þegar Rússarnir gengu út úr hús-
inu, námu sumir hermannanna stað-
ar til þess að virða fyrir sér stórt
líkneski af Sankti Mikkael. „Hinum
stríðandi riddara Guðs, sem berst
ggn öllu illu“. Þeir gengu umhverf-
is hana, snertu fellingar marmara-
skikkjunnar, sem hann var „klædd-
ur“, og litu upp í andlit honum.
Liðsforinginn kvaddi abbadísina.
En eitthvað virtist samt valda óróa
innra með honum. Hann leit sem
snöggvast á hermennina sína, sem
stóðu umhverfis styttuna og virtu
hana fyrir sér. Svo sagði hann
skyndilega við Cunigundis abbadís:
„Þetta eru góðir, vel agaðir og sóma-
kærir hermenn. En eitt verð ég að
segja yður: Þeir, sem á eftir okkur
koma. eru svín“.
„Við getum ekki samþykkt þetta“.
Fyrir Hermanni Göring ríkismar-
skálki höfðu snögglega skapazt fár-