Úrval - 01.06.1966, Blaðsíða 102

100
ÚRVAL
svæði. „Nú kemst þetta allt í lag“,
sagði Barker hershöfðingi. „Þér ætt-
uð að hvíla yður stundarkorn“.
„Nei, herra“, svaraði Deans. „Ég
lofaði Ossmann ofursta því, að ég
kæmi aftur“.
Barker leit undrandi á hann. „Er
það ekki fremur heimskulegt"?
spurði hann. „Þegar allt kemur til
alls, þá verðum við komnir þang-
að eftir nokkrar klukkustundir".
En Deans varð ekki haggað.
„Jæja þá“, sagði hershöfðinginn,
„ég skal þá útvega yður bifreið með
Rauða Kross merki á, svo að þér
komizt í gegn“.
Tveim dögum síðar þrammaði
Dixie Deans svo með menn sína
inn í bækistöðvar Breta, og voru
sekkjapípuleikararnir hans þar í
fararbroddi. Brezku hermennirnir
horfðu með undrun og aðdáun á
brezku flugmennina, er þeir komu
þrammandi í áttina til þeirra, hor-
aðir, örþreyttir, en samt hnarreist-
ir. Þegar Ossmann ofursti og fanga-
verðir hans voru settir í varðhald,
gekk Deans ásamt nokkrum af
mönnum sínum með þeim til fanga-
klefans. Hóparnir tveir stönzuðu
síðan, sneru sér hvor að öðrum og
heilsuðust að hermannasið. Ossmann
gekk nokkur skref fram, og þeir
Deans heilsuðu hvor öðrum.
„Verið þér sælir, Ossmann of-
ursti“, sagði Deans. „Verið þér sæl-
ir, herra Deans“, svaraði Ossmann.
„Ég vona, að við hittumst aftur“.
Martröð óttans.
Þetta hljóð var ólíkt öllu því, sem
Berhnarbúar höfðu heyrt hingað til.
Það líktist ekki blísturshljóði fall-
andi sprengna né sprengihvellum og
þungu fallhljóði loftvarnarskothríð-
ar. Fólk, sem stóð í biðröð fyrir ut-
an Karstadtverzlunina á Hermann-
platz, hlustaði á þetta hljóð furðu
lostið. Lágt væl kom einhvers stað-
ar úr fjarska, og nú hækkaði það
sífellt mjög hratt og varð að ægi-
legu, yfirþyrmandi ýlfri. Fólkið stóð
þarna um stund sem lamað. Síðan
þutu menn skyndilega í allar áttir.
En það var of seint. Fallbyssukúl-
um og öðrum langdrægum sprengi-
kúlum rigndi yfir torgið. Það voru
þær fyrstu, sem náðu allt til borgar-
innar. Bútar úr líkömum fólksins
skullu á fjöiunum, sem neglt hafði
verið fyrir rúður verzlunarinnar.
Karlar og konur lágu æpandi á göt-
unni og engdust af kvölum. Þetta
gerðist nákvæmlega klukkan hálf
tólf fyrir hádegi laugardaginn 21.
apríi. Víglínan hafði nú færzt til
sjálfrar Berlínar.
Nú teygðu eldtungur sig upp frá
húsþökunum um allt miðbik borg-
arinnar. Veggir ýmissa bygginga,
sem hengu með naumindum uppi
eftir lofárásirnar, hrundu nú. Kon-
unglega Höllin, sem þegar hafði ver-
ið eyðilögð, stóð nú í ljósum loga
að nýju, einnig Ríkisþinghúsið. Fólk
æddi skelkað eftir verzlunargötunni
Kurfúrstendamm. Það henti frá sér
öllum pinklum og skauzt á milli
húsanna og leitaði sér skjóls, hvar
sem nokkur líkindi voru til þess,
að það væri að finna. Þar sem
skemmtigarðurinn Tiergarten tók
við við enda götunnar, höfðu
sprengikúlur hitt hesthús reiðskóla,
sem þar var til húsa. Tryllt óhljóð