Úrval - 01.06.1966, Blaðsíða 40

38
ÚRVAL
sem hún ól upp. Til þess hafði hún
sína sérstöku aðferð: Hún sat með
kettlingana, þegar þeir gjörðust ról-
færir, innanum ungana, en við höfð-
um þá bæði gæsa- og hænuunga;
hvort hún lagði þeim fleiri lífsregl-
ur, veit ég ekki, en þessi uppeldis-
háttur dugði henni vel, — eins og
eftirgreint atvik sýnir: Hún hafði
að vorlagi alið snotran högna, sem
hlaut nafnið Glæsir, þegar hann óx
upp; hann var orðinn meira en hálf-
vaxinn þegar aðal ungatíminn hófst,
og hún hafði þá þegar kennt hon-
um sínar lífsreglur — þar með að
ungar væru fagrar skepnur og frið-
helgar. Við höfðum þá nokkra gæs-
arunga í lítilli, færanlegri hænsna-
netsgirðingu, opinni að ofan. Einn
fagran og sólríkan dag lá Glæsir
úti hjá girðingunni, og naut góð-
viðrisins hjá þessum smávinum sín-
um, þegar skyndilega sveif yfir
hrafn. Hrafninn sá ungana þarna
— óvarða; hann vissi að þeir væru
lostæti, og renndi sér niður í ráns-
hug. En honum sást yfir að þeir
voru ekki alveg einir: Glæsir spratt
upp og henti sér í vetfangi yfir
metersháa girðinguna inn til ung-
anna; var hann þá svo vígalegur, að
krummi sá sér þann kost vænstan
að forða sér sem skjótast!
Sama vorið og Glæsir fæddist,
fékk ég svartan hvolp, sem nefndur
var Kjói; þeir voru sem næst jafn-
gamlir, léku sér saman, og urðu
aldavinir til æviloka. Einu sinni
vorum við að mjólka kýrnar inni í
fjósi, í rigningarveðri; Kjói kom
inn og lagðist á tröðina, sem næst
mér, blautur og úfinn úr hrakviðr-
inu. Glæsi bar þar að, þurran og
snyrtilegan að vanda, — og þótti
honum sýnilega vinur sinn verr til
hafður en honum sómdi, og tók að
sleikja hann í ákafa. Þegar honum
þótti sæmilega úr því bætt, lagðist
hann upp á bakið á Kjóa og sofnaði
þar. Þessi mynd af vinunum er mér
minnisstæð, en því miður voru ekki
tök á því að festa hann á filmu.
svo ég get ekki sýnt hana öðrum.
í Lundi umgekkst ég lengi hest
sem Sóti hét; það var íturvaxinn
klárhestur, ágætlega taminn, drátt-
arhestur prýðilegur, vitur en skap-
harður. Fáum dögum áður en ég
kom þar, var hann fœldur svo skað-
samlega, að hann beið þess aldrei
bætur; af þessu leiddi mikla örðug-
leika, —• en hann fékk fljótlega það
traust á mér, að ég gaf notað hann
áfram, með sérstakri athygli, en
helzt mátti enginn annar setjá hann
fyrir drátt, einan, þaðan í frá.
Einu sinni setti danskur piltur,
sem hjá mér var, hann fyrir léttan
heysleða á túni; þetta frávik var
mjög óheppilegt —• þó honum gengi
gott eitt til, því þegar er hesturinn
fann taugnarnar frá tómum sleð-
anum, sleit hann sig af manninum,
og geystist út með á, sem götur lágu,
svo hratt sem hann komst.
Ég var örskammt frá, og þreif
annan hest, og reið svo hratt sem
sá hestur dró, eftir Sóta; en hvoru-
tveggja var, að sá hestur var þyngri,
og að Sóti hafði forskot — svo þegar
ég kom út fyrir ofan Mjóanes, var
Sóti horfinn út yfir á og út í Hörsla-
nes. En þar sneri hann við í stóran
hring, og æddi á fullri ferð til
baka, inn yfir Grímsá rétt neðan
við Breiðavað, og inn Breiðavaðs-