Úrval - 01.06.1966, Blaðsíða 69

WAURA-INDÍÁNAR
67
heldur höndum fyrir augum sér
vegna birtunnar.
„Hver eruð þér,“ spyr ég.
„Corimágua“, svarar hann. Hon-
um virðist vera kalt og hann bend-
ir á ullarábreiðuna mína.
„Farið og leyfið mér að sofa. Við
skulum tala saman á morgun,“ segi
ég óþolinmóður.
„Corimágua11, segir hann nú ávít-
andi og fer. Ég verð ofurlítið smeyk-
ur og get ekki sofnað fyrr en und-
ir morgun. Verð svo feginn. Þegar
ég vakna aftur, og í morgunskím-
unni spyr ég Ikiana: „Hver er
Corimagua?“
„Það þýðir: Ég er vinur yðar,“
segir hann.
„En hver fer hér um á nætur-
þeli og truflar svefn manna“? spyr
ég.
„Það er ekkillinn, Kalukuma.
Komið, ég skal sýna yður „þennan
vin“. Hann býr í mínu húsi.“
í hinu stóra húsi Ikiana búa
nokkrar fjölskyldur og þar er e.k.
hólf afmarkað með örvasköftum.
í því er gamalt hengirúm og þar
liggur „Carimágua“.
Ikiana segir nú: „Ef einhver miss-
ir konu sína, þá er höfuð hans klippt
og síðan er hann lokaður inni í
slíku búri innan húss síns. Slíkt hið
sama er gert við unga menn, þegar
þeir eru teknir í tölu fullorðinna,
einnig við stúlkur, þegar þær hafa
tekið út fullan þroska. Ekkillinn
má aðeins fara um og hitta vini
sína á nóttunni, og er ekki frjáls
ferða sinna fyrr en hár hans er
vaxið að nýju.“
Flestir Indíánar Xingu-landa ótt-
ast anda hinna framliðnu. Ekkill
verður að dvelja í búrinu, unz andi
hinnar látnu konu hans er örugg-
lega farinn burt.
„Ég á nú enga konu og get ekki
búið mér til nýtt hengirúm," segir
Kalukuma. „Lítið á, hversu gamalt
og slitið það er. Gefið mér rúm yð-
ar.“
Veslings maðurinn. Ég fann mig
knúðan til að gefa honum hengirúm
og teppi. Nokrum vikum seinna
kom Yalapiti-Indíáni í heimsókn í
þorpið og þá skipti Kalukuma á
teppinu og rúminu fyrir eitthvað
annað, sem hann þóttist nauðsyn-
lega þurfa með.
Dansinn túlkar gamla helgisögn
Það er árla morguns og mistur í
lofti. Karlmennirnir hafa safnazt
saman á torginu. Höfðinginn Mala-
kiyauá situr á stól, sem gerður er
úr einum trjáklumpi.
Hópur kvenna syngur í húsi höfð-
ingjans og þær eru einnig að
skreyta hver aðra með urweulit. Svo
láta þær á sig nýja uluri — granna
þríhýrninga úr trefjaefni og er
það hið eina, sem hylur líkama
þeirra. Tvær þeirra eru skreyttar
geysimiklum höfuðdjásnum úr gul-
um fjöðrum og út úr þessum djásn-
um þeirra standa ennþá lengri stél-
fjaðrir.
Ein kvennanna. birtist nú í
skuggalegum inngangi hússins. Hún
dansar yfir torgið í átt til Malaki-
yauá, syngur og sveiflar tveim örv-
um upp og niður. Höfðinginn stend-
ur upp, tekur gætilega í hönd henni
og leiðir hana nokkur skref. Síðan
heldur hún áfram að dansa ein, unz