Úrval - 01.06.1966, Blaðsíða 41

HUGSA DÝRIN?
39
bakka; stefndi hann þá all-langt
framhjá mér. En þegar hann var
kominn á móts við mig sá hann mig
og þekkti — snarsneri, og stefndi
til mín — sýnilega í leit að hjálp.
En svo var skelfing hans mikil, að
ekki þorði hann að stanza, en hann
fór svo nærri mér að ég gat hæg-
lega stokkið á hann —• og þá varð
f agnaðarf undur!
Einu sinni þurfti ég, um miðjan
maí, að vitja manns langt út í Mela-
sveit, reið fimm vetra fola, varla
fulltömdum, en teymdi reiðings-
hest og hnakkhest. Úti í Andakíl
nam ég staðar í vel gróinni lægð
til að á, ég rétti úr mér á þægilegu
barði, lagði aftur augun, og hugs-
aði mér að hvílast sem svaraði
stundarfjórðung í næði. En rétt áð-
en sú stund var liðin, vék folinn sér
að mér og greip þéttjngsfast í tána
á stígvélinu mínu. Ég sá ekki að
hann gæti haft nokkra ástæðu til
að vera óánægður með svona stutta
dvöl þarna í góðviðrinu, svo þá
væri varla önnur skýring fyrir
hendi, en að hann vildi athuga hvers
vegna ég lægi svona grafkyrr.
Eitt vor var ég mánaðartíma á
Stóru-Laugum í Reykjadal, að laga
ýmsa muni sem fóru í gamla bæinn
á Grenjaðarstað. Ég hafði bækistöð
uppi á lofti, en þar var rúmt, hlýtt,
bjart og nokkuð víðsýnt; m.a. sá
þarna yfir tjörn út og niður frá
bænum, en þar sátu daglega álftir,
sem aldrei voru styggðar.
Svo fór að koma vorhugur í fugl-
ana, og þá fækkaðu heldur álftirnar
á tjörninni; einn dag voru þær þar
aðeins þrjár. Þá komu tvær álftir
fljúgandi innan dalinn, og stefndu
framhjá tjörninni; þegar þær voru
komnár á móts við hana, frá mér
að sjá, flaug önnur þeirra á raf-
magnslínu og steindrap sig. Hin
sneri aftur og sveif niður að hinni
dauðu án þess að setjast. Hún var
fljót að ganga úr skugga um að
ekki þýddi að bíða makans, sneri
til tjarnarinnar, og settist þar hjá
hinum þremur. Svo var að sjá sem
þær töluðust við nokkrar sekúndur,
en þá flugu þær allar burtu. Ekki
sé ég álft setjast á tjörnina oftar,
þann tíma sem ég átti eftir að vera
þarna, en áður voru þær þar hvern
dag.
Svartbakurinn er tígulegur fugl
— þó lítt sé hann þokkaður af
mönnunum; þá er því heldur lítið
á lofti haldið, hvað hann er skyn-
samur, en um það mætti margt
segja, — þó ekki verði það mjög
fjölyrt hér.
Þess minnist ég frá Bala í Staf-
neshverfi, að einu sinni sá ég um
fjöru svoltallaðan Seltanga þar fyrir
neðan þakinn mávum. Ég gekk
þangað með byssu, en breiðan flaug
upp, og ég náði þá aðeins einum —
því haglafæri er takmarkað.
Ég lét það þó ekki á mig fá, því
ég bjóst við að þessi mikli fjöldi
flygi svo til, að einhverjir þeirra
kæmu síðan í færi; ég kom mér
því fyrir þar sem lítið bar á mér,
og beið átekta.
En þá tók sig til gamall svart-
bakur, og flögraði fram og til baka
sjávar megin við mig •— en gætti
þess að koma ekki hættulega nærri;
hvenær sem einhver mávur stefndi
til mín, kallaði hann sína aðvörun,
og var þá hinn fljótur að venda og