Úrval - 01.06.1966, Blaðsíða 97

HVERJIR TAKA BERLÍN?
95
voru 12.000 talsins. Deans hafði
gengið frá öllum ráðstöfunum þar
að lútandi. Hann hafði jafnvel talið
Ossmann ofursta á að leyfa nokkr-
um flugmönnum að fara til bæki-
stöðva Alþjóða Rauða Krossins í
Lúbeck til þess að aka hlöðnum
vörubílum þaðan, svo að hægt væri
að flýta fyrir dreifingu matarpakk-
anna. „Áhrifin, sem pakkarnir höfðu
á baráttuþrek okkar, voru alveg
furðuieg", sagði Calton Younger lið-
þjálfi, „og við vorum enn sannfærð-
ari um það en nokkru sinni áður,
að Deans væri sannkallaður dýrling-
ur“.
Nú hjólaði Deans á milli fylking-
anna á hjólgarminum sínum og sá
um, að hver maður fengi sinn
skammt. Fangarnir höfðu mest-
megnis lifað á hráu grænmeti um
langan tíma og voru því í hálfgerðu
svelti. Hann varaði þá nú við því
að borða of mikið, heldur skyldu
þeir „treina sér birgðirnar eftir
mætti, vegna þess að við vitum
aldrei, upp á hverju Þjóðverjarnir
geta tekið, þegar við erum annars
vegar“. En þrátt fyrir þessa aðvör-
un, þá átu flestir fangarnir „eins og
þetta væri þeirra síðasta máltíð“,
eftir því er Deans fékk bezt séð.
Þeir urðu nú varir við brezkar
flugvélar. Flugmenn þeirra virtust
skyndilega hafa komið auga á fylk-
ingarnar. Þetta voru 9 „Typhoon"
orrustuflugvélar. Þær hringsóluðu
þarna uppi yfir þeim, og svo steyptu
þær sér. Einhver hrópaði: „Guð
minn góður! Þeir ætla að ráðast á
okkur“! Fangarnir þutu í ofboði í
allar áttir. Sumir reyndu að halda
á lofti mislitum taubútum, sem þeim
höfðu verið fengnir í auðkenningar-
skyni, ef slíkar aðstæður kynnu ein-
hvern tíma að skapast. Aðrir köst-
uðu sér niður í skurði, leituðu sér
skjóls í hlöðum eða flúðu inn í sjálf-
an bæinn. En margir voru of seinir
að leita sér skjóls.
Orrustuflugvélarnar steyptu sér
niður að þeim hver af annarri. Flug-
mennirnir vörpuðu sprengjum að
þeim. Sumir fangarnir hrópuðu:
„Við erum félagar ykkar! Við erum
félagar ykar“!! Átta af flugvélun-
um tóku þátt í árásinni. Kannske
hefur flugmaður þeirrar níundu
gert sér grein fyrir mistökunum,
því að ein flugvélin hækkaði flugið
skyndilega að nýju. Þessu var öllu
lokið á nokkrum mínútum. 60 fang-
ar lágu eftir í valnum. Fjöldi ann-
arra var særður, og sumir dóu síð-
ar af sárum sínum í þýzkum sjúkra-
húsum.
Deans fylltist örvæntingu, er hann
gekk eftir vegunum og virti fyrir
sér líkin. Hann skipaði strax fyrir
um, að fara skyldi fram skoðun á
hinum látnu, svo að hægi væri að
ákvarða nákvæmlega, hverjir þeir
væru, síðan skyldu þeir grafnir, en
hinir særðu fluttir í skyndi til næstu
sjúkrahúsa. Hann hjólaði í hvelli
til bráðabirgðabækistöðva Oss-
manns ofursta. í þetta skipti við-
hafði Deans ekki neina hernaðar-
lega kurteisissiði.
„Ossmann", hrópaði hann, „ég vil,
að þér gefið út vegabréf handa mér,
sem geri mér kleift að komast til
brezku hersveitanna".
Ossmann starði furðu lostinn á
Deans. „Slíkt gæti ég alls ekki gert,
herra Deans“, svaraði hann.