Úrval - 01.06.1966, Blaðsíða 92

90
ÚRVAL
Mogg liðsforingi, sem gekk hnar-
reistur við hlið Deans.
Hin myrka örlagatónlist.
Klaustrið og fæðingarheimilið
Haus Dahlem í Wilmersdorfhverf-
inu í Berlín var að vísu nokkurs
konar eyja í sinni trúarlegu ein-
angrun, en samt gat Cunigundis
abbadís aflað sér frétta eftir ýms-
um leiðum. Blaðamannafélag Dahl-
ems hafði aðsetur sitt í húsi von
Ribbentrops untanríkisráðherra,
sem stóð beint á móti klaustrinu.
Þar hafði öllu verið lokað og læst
kvöldið á undan. Og þegar vinir
hennar meðal blaðamanna komu til
þess að kveðja hana, frétti hún, að
endalokin væru að nálgast.
Hin hugrakka og ákveðna abba-
dís vonaði, að hinir væntanlegu bar-
dagar í borginni stæðu ekki lengi.
Flugvél úr liði Bandamanna hafði
hrapað til jarðar í aldingarðinum
hennar, og þakið hafði lyfzt af
klaustrinu fyrir nokkrum dögum.
Hættan var orðin helzt til nálæg.
Að hennar áliti var löngu kominn
tími til þes, að þessu heimskulega
og hryllilega stríði lyki. En hún
þurfti að annast meira en 200
manns: 107 nýfædd börn, 32 mæður
og 60 nunnur og vinnusystur.
Abbadísin var raunsæ í eðli sínu
og hafði því látið hjúkrunarnema
sína breyta borðsalnum og dagstof-
unum í slysavarðstofur. Kjallarinn
hafði verið hólfaður sundur í barna-
stofur og litlar sængurkvennastofur,
og hún hafði séð svo um, að múrað
væri að utanverðu upp í alla glugga
kjallarans og sandpokum hlaðið að
þeim. Hún var undir það búin að
taka því, sem koma skyldi. að svo
miklu leyti sem henni var unnt að
reyna að verja sig og sína skakka-
föllum. En abbadísin var samt hjálp-
arvana, hvað eitt snerti. Hún vissi
ekki sitt rjúkandi ráð í því efni,
vissi alls ekki, hvað til bragðs skyldi
taki. Hún var sem sé haldin sama
kvíða og skriftafaðir hennar, Faðir
Bernhard Happich. Hún óttaðist að
hernámsliðið mundi beita konurnar
undir handarjaðri hennar ofbeldi.
Trumbuslögin voru vart greinan-
leg. Lúðrarnir svöruðu lágt og blíð-
lega. Síðan óx krafturinn, og hinir
yfirþyrmandi, dýrðlegu tónar
„Ragnaraka" Wagners flæddu frá
hlj óðfærum Fílharmoníuhlj ómsveit-
ar Berlínar.
Það virtist hvíla sami myrki sorg-
arblærinn yfir hini myrkvuðu Beet-
hovenhljómleikahöll og tónlistinni,
sem þar ómaði nú. Einu ljósin í saln-
um voru týrurnar við nótnagrind-
ur tónlistarmannanna. Það var kalt
í hljómleikahöllinni, og fólkið sat
þarna í yfirhöfnum sínum. Fram-
kvæmdastjóri hljómsveitarinnar, dr.
Gerhart von Westerman, sat þar í
stúku með eiginkonu sinni og bróð-
ur. Og Albert Speer innanríkisráð-
herra sat þarna líka í sínu venjulega
sæti.
Speer hafði loksins hætt við á-
ætlun sína um að ráða Foringjann
af dögum, en hann hafði vart um
annað hugsað mánuðum saman.
„Hitler hefur alltaf borið traust til
mín“, sagði hann við Heinrici dag-
inn áður. „Því er nú einhvern veginn