Úrval - 01.06.1966, Blaðsíða 78

76
mikilli ánægju. Þeir bíða eftir því,
að hann þroskist, að því er virðist
alla hina tíma ársins, fara síðan
út í runnana og gera ekkert annað
dögum saman en að mata sig á
þesu hnossgæti.
„Piquiá er góður matur,“ segir
Malakiyauá og klappar á magann
á sér.
Dauðinn bíður í leyni eftir þeim
ógœtnu
Ég fór dag einn ásamt nokkrum
Waura-mönnum upp eftir Tamita-
toala-á til að safna skjaldbökueggj-
um og veiða endur. Þá sáum við
reyk stíga upp í nokkurri fjarlægð.
Einhver virtist vera að gera sér
nýtt rjóður áður en regntíminn
hæfist.
„Þetta eru Tshikáomenn,“ segja
fylgdarmenn mínir og virðast dá-
lítið æstir, en þó ósmeykir. Fyrir
nokkrum árum síðan réðust hinir
villtu Tshikáo-menn, sem búa í
suðvestri inn í Waura-þorpið og
rændu tveim börnum. I hefndar-
skyni réðust nokkrir Waura-menn,
ásamt hópi Kamayurá-Indíána, á
óvinina, eftir nærri tveggja daga
ferð inn í land þeirra og drápu
tvo Tshikáor-menn.
Suya-menn gerðu einnig árásir
á Waura-menn, unz Villas-Boas
bræðrum tókst að friða þá.
Á bökkum árinnar finnum við
merki eftir níu eldstæði og eina'
illa fléttaða körfu með manioc-bit-
um í. Beinn stígur virðist liggja
þaðan langt út á savanna-sléttu.
„Tshikáo", hvísla fylgdarmenn
mínir aftur, meðan þeir skoða
gaumgæfilega eldstæðin og svefn-
ÚRVA/i
bólin, sem óvinirnir hafa skilið
eftir sig.
Skyndilega stirðna þeir upp, og
við sjáum hvar nokkrar ófreskjur
í mannsmynd loka stígnum. Þær
eru búnar til úr þurrum stráum,
sem eru bundin saman með tágum,
en hver ófreskja heldur á litlum
boga með grannri ör á streng og
stefna þær í hjartastað okkar. Þessi
aðvörunarmerki eru bæði kynleg
og ægileg. Ég geng nær til að sjá
þetta betur, en stanza fljótt, þegar
ég heyri hrópað: „Kukoi, ekki
lengra!"
Jörðin hefur opnazt við fætur
mér. Þar er gildra. Ég stend á
barmi djúprar gryfju. Tíu fetum
fyrir neðan mig sjást oddar átta
stórra spjóta niðri í dimmri gryfj-
unni. Á hverju þeirra er oddur úr
nálhvössum jagúarbeinum.
Dauðinn bíður í leyni eftir hverj-
um þeim, er fellur í slíka gildru.
Við drögum spjótin upp úr með
böndum og látum í staðinn eina ör,
sem bendir beint upp og nokkrar
örvafjaðrir eru festar við skaftið.
Ég bind einnig lítinn stálhníf við
það, og á slíkt að tákna ósk un>
frið.
„Við verðum að halda vörð í nótt,
því Tshikao-menn ei-u vísir til að
koma fyrir dögun og þeir drepa
okkur, ef þeir finna okkur hér,“
segir einn fylgdarmaður minn.
Við bjuggumst samt til svefns
skammt frá. Geysileg rigning trufl-
aði nætursvefn okkar, en ekki árás
neinna óvina. Hinn langi þurrka-
tími er á enda. Við reynum að
halda bálinu við til morguns.