Úrval - 01.06.1966, Blaðsíða 76

74
ÚRVAL
og reka spjót sín í „óvininn" og
reka upp siguróp um leið.
Að lokinni nokkurra vikna æf-
ingu hefst eins konar aðalæfing
fyrir dansana. Pragui sagnaþulur
dregur barkarhring í neðri vör
sína og þar ofan á bómullarpjötlu,
sem hann hefur málað rauða. Þetta
er ágæt eftirlíking af „vara“-plöt-
um Suyá-manna, „hinna varastóru
Indíána“ og nú leikur hann höfð-
ingja þeirra, er nefnist Pentoti.
Hann gengur nú reigingslega inn
á torgið og er all-spaugilegur á að
Hta. Malakiyauá tekur hátíðlega á
móti gesti sínum, klæddur loð-
skinns-höfuðbandi og ber auk þess
hálsfesti úr jagúarklóm. Þeir setj-
ast nú á stóla á miðju torginu og
síðan hefst lokaæfingin. Karlmenn-
irnir hafa skipað sér í tvær raðir
og láta ófriðlega, stappa í jörðina,
hrópa og kalla, en um það bil 100
fet eru á milli raðanna. Skyndi-
lega fyllist loftið af glitrandi spjót-
um, sem hvína gegn um það. Menn-
irnir í báðum röðunum forða sér
undan þeim, en síðan nálgast rað-
irnar aftur unz mjór gangur verð-
ur á milli þeirra.
Nú gengur einn maður fram og
heldur á stafaknippi. Svo kemur
andstæðingur hans fram milli rað-
anna vopnaður sljó-yddu spjóti.
Þeir stíga til og frá og sá fyrri
reynir að láta svo út, sem hann
sé örðugt skotmark. Nú kastar
hinn spjótinu og með leifturhraða
skýzt sá með stafina til hliðar um
leið og spjótið þýtur framhjá.
Hraustustu Waura-menn jyrirlíta
skildi
Nú snúa þeir hlutverkunum við,
sá sem áður var í varnarstöðu verð-
ur sækjandi, en hinn nær sér í
stafaknippi og hörfar undan. Aftur
hvín spjótið gegnum loftið og aftur
missir það marks.
Síðan koma nýir stríðsmenn og
árásir og gagnárásir endurtaka sig
hvað eftir annað. Svo leiknir eru
þeir að verja sig, að mjög fáir
verða fyrir spjótunum, en þegar
það kemur fyrir heyrast mikil fagn-
aðaróp, en hinn ,,særði“ verður að
bera „sár“ sitt með þolinmæði. Sár-
ið er reyndar ekki nema mar.
Síðastir koma svo „ránfuglarnir
og jagúararnir" og þeir hafa ekkert
stafaknippi sér til varnar, standa
þannig hreyknir í sólskininu, húð
þeirra er skreytt fögrum litum og
þeir virðast fórna nöktum, sterk-
legum líkama sínum til að vera
skotmark óvinanna. Þeir verða
sjaldan fyrir þeim, en tekst að víkja
sér undan.
Malakiyauá er ánægður með menn
sína og næsta morgun eru svart-
málaðir hraðboðar sendir af stað
til að segja Suyá-mönnum að koma.
En allt í einu eru aðrir sendiboðar
sendir af stað til að snúa þeim við.
Það er bersýnilegt, að í þorpið hef-
ur komið sá sendiboði, sem er öll-
um öðrum fljótari og muni krefj-
ast þess að fá sál veiku konunnar.
Konurnar hafa lokað gætilega
dyrum allra húsanna. Þorpið virð-
ist yfirgefið.
Allt í einu heyrist sérkennilegt
flaut neðan frá vatninu. „Jakui“
er að koma, en hann er máttug-
astur allra anda — vatnaandinn
sjálfur.