Úrval - 01.06.1966, Blaðsíða 39

HUGSA DÝRIN?
37
svo kettlinga sína, í gistivist. Þegar
frá leið, var farið að spyrjast fyrir
um hvaðan kisa væri; vitnaðist að
hún var þar neðar af byggðinni.
Eigandinn kærði sig ekkert um að
fá hana aftur — því hann hafði
einmitt verið að ráðgera að lóga
henni áður en hún yrði léttari.
En kisa beið ekki framkvæmda;
hún lagði út í fulla óvissu, og inn-
sæi hennar vísaði henni þangað sem
hennar var þörf; hún hafði aldrei
vistaskipti framar, en var í miklum
metum.
Þetta er ekkert einsdæmi þess, að
heimilissæknar skepnur hrökklist
heiman, þegar ráðgert er, í þeirra
áheyrn, að taka þær af lífi. Væri
betur að gott fólk festi það sér í
minni.
Vorið 1931 fluttist ég að Lundi í
Lundareykjadal; þar var þá kisa
sem ekki veiddi annað, svo kunnugt
væri, en hænu-unga. Þar sem það
þótti miður þörf iðja, varð hún ekki
ellidauð. Eftir hana var fenginn
kettlingur frá Háafelli í Skorradal
—- en þar sem litla kisa var mjög
ung, var móðir hennar send með
henni, og var ætlazt til þess að láta
þá gömlu hverfa, þegar sú litla
stálpaðist og vendist umhverfinu.
Voru þær mæðgur bornar í poka
yfir allbrattann háls, Grímsá, og
þveran dal, svo ólíklegt er að þær
hafi átt gott með að fylgjast með
leið eða stefnu.
Heimilishundur var í Lundi, sem
hataðist við ókunnuga ketti; hann
tók svo illa á móti þeim mæðgum,
að þær hrökkluðust af bænum. Liðu
svo nærri þrír sólarhringar, þar til
drengir á bænum sögðu mér að þeir
hefðu orðið varir við kettlinginn í
hlöðu með nokkru heyi. Ég brá
skjótt við, og létti ekki fyrr en ég
náði litlu kisu •— þó hún væri hrædd
og stygg; ég bar hana inn og hjúkr-
aði henni eftir föngum, sem ekki
var vanþörf, því hún var svöng,
köld og sjúk, — svo að hún missti
röddina ævilangt.
Samt hresstist hún vel þegar frá
leið — en hún gleymdi því aldrei,
að ég hjálpaði henni þegar henni
leið illa, og var mér trygg til ævi-
loka. Hún var alltaf eignuð mér.
Móður hennar sá ég aldrei framar,
og bjóst við að lítið þýddi að leita
hennar, því hún hafði löngum legið
úti á sumrum.
En kisa mín gleymdi því ekki
heldur, að hundurinn hafði sýnt
henni ójöfnuð í byrjun, og var alla
ævi grimm við hann. Hann fylgdi
mér vel — en vissara var fyrir
hann að koma ekki of nærri, þegar
hún hafði hreiðrað um sig á hnján-
um á mér, ef hann átti að sleppa
með heilu skinni. Af móður hennar
er annars að segja, að þó eng-
inn sæi hana, svo vitað væri, allt
sumarið, þá var hún svo fljótt sem
fyrsta ísskæni kom á Grímsá um
haustið sem haldið gat ketti, komin
heim í Háafell. Fyrir þetta afrek
fékk hún að lifa svo árum skipti
— og njóta sumar-frelsis í skóg-
inum.
Kisa mín dafnaði vel, og varð
vel metin á heimilinu, og hæg og
fáskiptin hversdagslega, mikil veiði-
kló í sinni grein — en aldrei var
vitað til að hún grandaði fugli. Og
það sem meira var: Hún kenndi
þessa lífsreglu öllum kettlingum