Úrval - 01.06.1966, Blaðsíða 104

102
ÚRVAL
hestanna blönduðust nú ópum og
köllum karla og kvenna. Augnabliki
síðar brutust nokkrir hestar út úr
vítislogunum og æddu niður eftir
götunni með tagl og fax í ljósum
loga.
Þessi miskunnarlausa stórskota-
hríð átti engan sinn líka. Hún virt-
ist handahófskennd, og á henni var
ekki nokkurt lát, heldur virtist hún
vaxa dag frá degi. Alltaf jókst há-
vaðinn. Flestir dvöldust nú lengst-
um í kjöllurum, loftvarnabyrgjum,
öðrum neðanjarðarbyrgjum og neð-
anjarðarstöðvum. Fólkið vissi ekki
lengur, hvað tímanum leið.
Berlínarbúar þeir, sem höfðu hald-
ið dagbók reglulega allt fram til 21.
apríl rugluðust nú í ríminu og gátu
ekki lengur fylgzt með mánaðar-
dögunum. Margir skrifuðu í dag-
bækur sínar að Rússar hefði náð
inn í miðbik borgarinnar þann 21.
eða 22. apríl, þegar Rauði Herinn
var enn í úthverfunum. Þessi ótti
við Rússa magnaðist oft vegna ým-
iss konar vitneskju Þjóðverja, er
virtust kveikja hjá þeim sektar-
kennd. Að minnsta kosti sumir
Þjóðverjar vissu, hvernig þýzkir
hermenn höfðu hegðað sér í Sovét-
ríkjunum, og sumir vissu einnig um
hin hræðilegu, leyndu níðingsverk,
sem framin höfðu verið í fangabúð-
unum. Og þegar Rússar nálguðust
nú, grúfðist yfir Berlín ofsalegur
ótti, líkastur martröð, ofsalegri ótti
en grúfað hafði yfir nokkurri borg,
síðan Karþagó var jöfnuð við jörðu.
Vitfirring'.
í neðanjarðarbyrgi Foringjans
byrjaði herráðsfundurinn klukkan 3
e.h. að venju þann 22. apríl. Slíkur
og þvílíkur fundur hafði örugglega
aldrei nokkurn tíma verið haldinn
áður. Hitler jós trylltu og taumlausu
skammaflóði yfir hershöfðingja sína
og ráðgjafa, heri sína og þýzku þjóð-
ina alla og úthúðaði öllum þessum
aðilum á alla lund. Hann sagði, að
nú væru endalokin komin og allt
væri að gliðna í sundur. Hann sagð-
ist ekki geta haldið áfram lengur,
en hann hefði samt ákveðið að verða
kyrr í Berlín. Hann ætlaði sjálfur
að taka að sér varnir borgarinnar . .
og svo ætlaði hann að skjóta sig á
síðasta augnabliki.
Allir þeir, sem á fundinum voru,
reyndu að sannfæra foringjann, sem
virtist nú næstum viti sínu fjær, og
telja honum trú um, að ekki væri
enn úti um alla von. Þeir sögðu, að
hann yrði að halda áfram að stjórna
ríkinu og því yrði hann að yfirgefa
Berlín, því að það væri ómögulegt
að stjórna ríkinu frá Berlín lengur.
En maður sá, sem hafði stjórnað
þeirri veröld, sem þeir hrærðust í,
vísaði nú öllum ráðum og vísbend-
ingum á bug á ruddalegan hátt.
Hitler sagðist ætla að vera kyrr í
Berlín. Hinir gætu svo farið hvert
á land sem þeir vildu.
Keitel marskálkur, yfirmaður her-
foringjaráðs Hitlers, fór fram á að
fá að tala við Hitler í einrúmi, og
hinir fundarmennirnir gengu því út
úr herberginu. Hann sagði Hitler,
að hann áliti, að það væri aðeins um
tvo möguleika að ræða, „annað hvort
að bjóðast til þess að gefast upp,
áður en Berlín yrði að orrustuvelli,
eða að fljúga til Berchtesgaden og
hefja þar tafarlaust umleitanir um