Úrval - 01.06.1966, Blaðsíða 129
127
ÍSLAND ÞJÓÐ, SEM HRAÐAR SÉR í SÓLARÁTT
urhúsum við heitar lindir og hveri.
Fjöldi ekra í Hveragerði er þak-
inn tómötum, agúrkum, vínberjum,
melónum, og jafnvel kaffibaunum.
Allt ræktað undir gleri og við hvera-
hita.
Attatíu til níutíu af hundraði allra
bygginga í Reykjavík eru búnar
miðstöðvarkerfi, sem heitt vatn er
er leitt um og fellur í pípum frá
uppsprettu í 16 km. fjarlægð frá
borginni. Innan fimm ára verður
öll borgin hituð upp á þennan hátt,
og sama er að segja um aðra hluti
landsbyggðarinnar.
fslendingarnir leita nú í ákafa
að framtíðarverkefnum og verður
þeim þá helzt fyrir að festa augun
á vatnsföllum sínum og hverum.
Virkjunarmöguleikarnir eru tald-
ir fimm milljónir kílóvatta. Til þess
að hagnýta þessa möguleika, er
hlúð að nýjum atvinnugreinum
byggðum á þessum orkugjafa, eins
og ýmiskonar efnaiðnaði, alumin-
iumvinnslu, gróðurhúsarækt blóma,
sem síðan yrðu flutt loftleiðis til
stórborga Evrópu og Ameríku, og
þá má nefna framleiðslu þungs
vatns til nota á atómöld og loks
saltvinnslu úr sjónum.
Þar sem íslendingar leggja svo
mikla áherzlu á að nýta sér tækni
nútímans, þá breytist jafnframt
þjóðfélag þeirra úr bændaþjóð-
félagi í borgarþjóðfélag. Þrjátíu af
hundraði þjóðarinnar stundar nú
iðnað, en um aldamótin síðustu, var
það aðeins þrír af hundraði, og þá
voru ekki í Reykjavík, nema 5
þúsund íbúar en eru nú 77 þúsund.
Matvæli eru þarna 20% dýrari
en á meginlandi álfunnar og verð-
bólgan hefur vaxið að jafnaði tíu
af hundraði árlega síðusta áratug-
inn. Laun hafa hækkað um 40%
síðan 1963. fslendingar reka um
25% viðskipta sinna við Austan-
tjaldslönd, en samt eru þeir í Atl-
antzhafsbandalaginu með sérrétt-
indum.
f lok seinni heimsstyrjaldarinnar
áttu kommúnistar all-miklu gengi
að fagna á íslandi, og var það vegna
samúðar með hinum stríðshrjáðu
Rússum. Grimmdaræði sovétmanna í
ungversku byltingunni, eyddi þess-
ari samúð og nú eiga kommúnistar
aðeins 9 menn á þingi þjóðarinnnar
sem er skipað 60 mönnum, og er
það elzta þjóðþing heims.
Þar sem íslendingar þurfa þann-
ig sífellt að vera að sætta gamalt
og nýtt, tekur líf þeirra daglegum
stakkaskiptum.
Það var eitt kvöld, að ég sat
á tali við Indriða Þorsteinsson, rit-
stjóra. Hann sagði: ■— Ég fæddist
fyrir 39 árum á rauðri folaldshúð í
moldarkofa á norðanverðu íslandi.
Það er ekki lengra síðan en þetta,
að við hófum gönguna inn í nútím-
ann. Mér fellur þetta vel, en það
er stórkostleg aðhæfing.
Ásgeir Ásgeirsson, forseti segir
um land sitt, sem horfir þannig í
sólarátt: — Hvort sem okkur líkar
það betur eða verr, þá er einangr-
un okkar að eilífu rofin.