Úrval - 01.06.1966, Blaðsíða 109

HVERJIR TAKA BERLÍN?
107
þar átekta, tók hann eftir því, að
hestarnir voru allir horfnir, en kýrn-
ar voru þarna ennþá. Sovézkur liðs-
foringi, sem talaði prýðilega þýzku,
skipaði starfsfólkinu að taka til
starfa að nýju. Það átti að hirða
kýrnar og mjólka þær, sagði hann.
Poganowska gat varla trúað eig-
in eyrum né augum. Hann hafði
búizt við miklu verri meðferð.
Þegar Marianne Bombach kom
upp úr kjallara húss síns í Wilmers-
dorf, brá henni heldur betur í brún.
Beint fyrir utan bakdyrnar hjá
henni voru rússneskir hermenn bún-
ir að koma sér upp hereldhúsi. Her-
mennirnir voru að gefa börnunum
úr nágrenninu mat og sælgæti. Oll
framkoma þeirra hafði mikil áhrif
á Marianne. Þeir höfðu hvolft
nokkrum ferhyrndum ruslatunnum
og notuðu þær fyrir borð. Yfir
hverja var breiddur borðdúkur, og
voru dúkarnir sýnilega úr húsunum
þarna í nágrenninu. Rússarnir virt-
ust láta sem þeir sæju ekki hina
þýzku íbúa, að undanskildum börn-
unum, eins og áður var sagt. Þeir
héldu þarna kyrru fyrir í nokkrar
klukkustundir og héldu svo áfram.
Flestir Þjóðverjar voru steinhissa
á aga og regusemi fyrstu rússnesku
hersveitanna. Hans Miede tók eftir
því, að sovézkir hermenn „virtust
forðast að skjóta inn í hús, nema
þeir væru vissir um, að þýzkir her-
menn leyndust þar“. Ilse Antz var
sofandi heima í íbúð sinni í Wilm-
ersdorf, þegar fyrsti Rússinn kom
þangað inn. Hún hafði alltaf trúað
því, að Berlínarbúum „myndi verða
varpað fyrir Rússana eins og fóðri
fyrir dýr“. Nú vaknaði hún og starði
skelfingu lostin á Rússann. En ungi,
dökkhærði hermaðurinn brosti bara
til hennar og sagði á lélegri þýzku:
„Hvers vegna hrædd? Ailt í lagi
núna. Fara að sofa“.
Einn hópur Berlínarbúa varð þó
ekki skelfingu ldstinn við komu
Rússanna. Það voru þeir Gyðingar,
sem enn leyndust þar. Þeir höfðu
búið of lengi við ótta og skelfingu
til slíks. Og nú komu þeir út úr
fyígsnum sínum, jafnóðum og Rúss-
ar tóku hvert hverfið af öðru. Joa-
chim Lipschitz kom upp úr kjall-
ara Krúgerfjölskyldunnar í Karls-
horst og gekk á fund rússneskra
hermanna. Hann ávarpaði þá á
þeirri viðvaningslegu og ófullkomnu
rússnesku, sem hann hafði lært
hjálparlaust, meðan á hinni löngu
kjalla.ravist hans stóð. Hann reyndi
að tjá þeim þakklæti sitt fyrir frels-
unina. En honum til mikillar undr-
unar tóku Rússarnir að skellihlæja.
Þeir slógu á axlir honum og sögðu,
að þeir væru líka ánægðir yfir að
hafa frelsað hann, en að hann tal-
aði alveg hræðilega rússnesku.
Joachim lét sig það engu skipta.
Hinni löngu bið. var nú lokið, hvað
hann sjálfan og Eleanore Krúger
unnustu hans snerti. Þau yrðu fyrstu
hjónaefnin, sem ganga mundu í
hjónaband, þegar orrustunni lyki.
Strax og þau fengju vígsluvottorð
sitt, mundi það tákna „okkar eigin
persónulega sigur yfir nazistum“,
eins og Eleanore komst að orði. „Við
höfðum unnið“, sagði hún, „og ekk-
rt gat grandað okkur framar".
Hafi Cunigundis abbadís fundið
til einhvers ótta, birtist hann að