Úrval - 01.06.1966, Blaðsíða 25

HUNDURINN, SEM BEIT FÓLK
þrumuvél á löngu tréskafti og
mamma hristi tækið framan í Mugg,
þegar hún vildi koma honum inn.
Þetta var öndvegis tæki og fram-
leiddi rafstraum og hljóð ekki ó-
svipuð þrumum, og er líkast til
eitthvert fullkomnasta heimilis-
tæki, sem enn hefur verið fundið
upp, en það gekk nærri mömmu,
að þurfa sífelit að vera að nota
það.
Nokkrum mánuðum fyrir dauða
sinn, fór Muggur að sjá sýnir. Hann
átti það til að rísa skyndilega á
fætur urrandi, vafra á stirðum fót-
um sínum í átt að „einhverju“, og
láta öllum illum látum. Stundum
virtist „andstæðingurinn", vera lít-
ið eitt til hægri eða vinstri við
gestinn.
Einu sinni, á þessum síðustu dög-
um Muggs, kom sölumaður einn til
okkar og sá fékk taugaáfall. Mugg-
ur kom vafrandi inn í herbergið
líkt og Hamlet á eftir vofu föður
23
síns. Hann festi augun, urrandi, lít-
ið eitt til vinstri við sölumanninn
sem stóð eins og negldur við gólf-
ið, þar til Muggur átti ekki eftir
nema nokkur skref til hans, þá
rak hann upp skaðræðisöskur.
Muggur hélt áfram urrandi fram-
hjá honum og fram á gang, en
mamma hellti köldu vatni á sölu-
manninn til að stöðva óp hans.
Muggur hlaut skjótt andlát að
nóttu til. Mamma vildi láta grafa
hann í fjölskyldu grafreitnum, en
við fengum hana ofan af því með
því að benda henni á að það væri
ekki leyfilegt laganna vegna. Eftir
mikið þjark, komumst við að því
samkomulagi, að hann yrði j arðaður
við fáfarinn veg og á gröf hans
settum við fjöl sem ég skrifaði á
„Cave Canem“, (óður hundur) —
mömmu þótti þessi gamla latneska
áletrun virðuleg og var ánægð
með hana, en spurði aldrei um þýð-
inguna.
3WE
W. Somerset Maugham vann sér inn þúsundir peseta fyrir höfundar-
rétt sinn að spænskum útgáfum bóka sinna. En honum var ekki leyft
að yfirfæra peninga þessa frá Spáni, og Því ákvað hann að fara til
Spánar og lifa þar hátt og eyða þannig peningunum. Hann fór í eitt
af aldýrustu gistihúsunum og hélt sig mjög ríkmannlega, þangað til
hann áleit, að hann væri nú búinn að eyða inneign sinni á Spáni. Þá
fór hann að hugsa til heimferðar. Daginn, sem hann fór, vék hótel-
stjórinn sér að honum og sagði: „Það hefur verið okkur mikill heiður
að hafa yður hérna á meðal okkar. Þér hafið verið okkur mjög dýrmæt
auglýsing og aukið vinsældir okkar. Þess vegna eigið Þér ekki að borga
neinn reikning!" Norton Mockridge
Fimm ára gamall snáði, sem var ávítaður fyrir að grípa fram í,
kom með þessa mótbáru til skýringar: ,,En ég verð að grípa fram í
til þess að geta komizt af stað.“ D.C.