Úrval - 01.06.1966, Blaðsíða 68

66
ÚRVAL
rum, sem er 65 mílum norðar, eins-
konar útvörður siðmenningarinnar.
Ikiana reynist nothæfur túlkur, en
þorpsbúar tala svonefnt Arawakan-
mál.
„Hvar get ég látið föggur mínar?“
spyr ég.
„Við skulum byggja hús handa
yður,“ segir hinn góðlegi og hátt-
prúði foringi þeirra, er nefnist
Malakiyauá. „En þér verðið að láta
sérhvern fá öxi og hníf að launum."
Dagurinn líður og átta menn
vinna stöðugt að byggingunni. Hlið-
ar hússins eru gerðar úr grönnum
trjástofnum. Þakið er hulið vand-
lega með sefgresi.
„Hús yðar er tilbúið. Nú verðið
þér að borga,“ segir Malakiyauá.
Síðan kallar hann nokkra unglinga
og karlmenn saman. Þeir koma sér
fyrir í röð.
„Hér eru átta hnífar og átta axir,“
segi ég.
„Nei, sérhver þeirra verður að
fá öxi og hníf,“ segir höfðinginn al-
varlegur og ákveðinn á svip.
En í hópnum voru alls 18 manns.
Þeir höfðu ekki allir unnið að verk-
inu í einu en þó allir eitthvað, og
svo var reyndar um flesta í þorpinu,
en ég borga með glöðu geði, því
höfðinginn veit, hversu bezt verður
séð um velferð þorps hans.
Óþarflega margir matsveinar
„Nú hef ég hús, en mig vantar
matsvein“, segi ég við Ikiana.
„Ég skal vera þjónn yðar og ég
kann einnig að elda mat,“ segir
hann.
En næsta morgun var ekki einn
þjónn heldur tveir að snúast við
eldamennskuna.
„Þetta er Akaintobi, sonur höfð-
ingjans. Hann er minn þjónn,“ seg-
ir Ikiana.
Um kvöldið var sá þriðji kominn
til að sýsla við matseldina.
Þetta er Apá, sonur Praguai
sagnþuls og er þjónn Akaintobis,"
segir Ikiana þá til skýringar.
Um kvöldið bætast tvö börn
úr frændliði Ikiana að borðinu, sem
er stór flöt trjárót, er hefur verið
komið fyrir á fjórum stólpum.
„Þessi litlu kríli verða að fá
hálfan bolla af súkkulaði hvort
fyrir smáhjálp. En fleiri koma
ekki,“ segir Ikiana.
Ef flugvélin hefði ekki komið
aftur innan fárra daga með meiri
vistir, mundum við fljótlega hafa
orðið uppiskroppa.
Atvik um nótt
Nætur eru mjög kaldar yfir hinn
þurra vetrartíma frá júlí til sept-
ember. í hverju ættarhúsi Waura-
manna er haldið logandi eldi alla
nóttina og þeir koma hengirúm-
um sínum fyrir í grennd við hann.
En í mínu húsi ligg ég vafinn í
ullarteppi, og er samt hrollkalt.
Ekki er unnt að læsa dyrunum og
eitt sinn um miðja nótt verð ég var
við, að einhver stendur fast við
gúm-dýnuna, sem ég ligg á. Svarta
myrkur er inni. Ég fálma eftir
vasaljósinu og spyr um leið: „Hver
er þar.“
„Corimágua," segir ókunn en
þægileg rödd. Loksins finn ég Ijósið
og kveiki á því. í geislanum stendur
ókunnur maður klæddur í tötra og