Úrval - 01.07.1970, Síða 130

128
ÚRVAÍi
in flytur fjöll”, sagði mamma allt-
af.
Þessi óbifanlega trú stappaði í
mig stálinu, þegar ég og bróðir
minn týndum hvor öðrum í síðari
heimsstyrjöldinni. Við höfðum ekki
fregnir hvor af öðrum í tíu ár, og
allar tilraunir til að fá upplýsingar
um afdrif hans reyndust árangurs-
lausar, þótt ég leitaði til vísustu
aðila.
Svo var það dag nokkurn árið
1955, að ég fékk bréf með aðstoð
þessa tímarits. Kona bróður míns
hafði af tilviljun séð nafn mitt með
grein í Readers Digest. „Ég vissi
alltaf, að ég mundi finna þig”, skrif-
aði bróðir minn. Það er eins og
mamma hefði sagt: „Vittu til, hvað
trúin megnar”.
Trúi ég enn á álfa og huldur? Ég
segi svo mikið sem þetta: Ég trúi
eiginlega á að trúa á það. Allt, sem
eykur ímyndunina, gerir lífið
skemmtilegra — og oft frjórra. Ég
held augunum opnum fyrir heimi,
sem sir Arthur Conan Doyle veitti
mér innsýn í þetta sumarkvöld fyr-
ir löngu. Ég vona aðeins, að börn
mín muni einnig uppgötva undur
hans. Kannski hafa þau þegar gert
það?
Ekki alls fyrir löngu kom ég að
Debóru, sex ára, og Leslie, 17 ára,
niðursokknum í að. horfa á Mary
Martin á mynd um Peter Pan. Ég
virti eldri dóttur mína fyrir mér
af athygli, þegar ungfrú Martin til-
kynnir, að Tinker Bell sé að deyja,
og grátbænir alla að bjarga henni.
„Ef þú trúir á huldufólk”, hrópar
hún, „klappaðu þá saman lófunum”!
Augu Leslie voru rök af tárum,
en þær klöppuðu báðar ákaft sam-
an lófunum. Þær sneru sér að mér
í liðsbón. Þá fór ég líka að klappa
saman lófunum og reyndi að leiða
athygli þeirra frá augum mínum,
sem einnig voru tárvot.
Stephen Leacock, hið þekkta kanadiska kimniskáld, kenndi eitt sinn
við litinn háskóla gegn 700 dala árslaunum. Þetta voru mjög lág laun,
jafnvel þótt miðað sé við þennan tíma, en hann gat ekki gert mikið til
þess að kippa þessu í lag. Sagt er, að hann haifi eitt sinn skrifað skóla-
ráðinu eftirfarandi bréf:
„E'f þið sjáið ykkur ekki fært að auka laun min tafarlaust, neyðist ég
til þess að „ ... er hér var komið máli, þurfti að snúa blaðinu við, þvi
að framhaldið kom á baksiðunni, en það hijómaði þannig: „.. . halda
áfram að vinna fyrir sömu iaun."
George P. Vanier.
Fyrir 5500 dollara gjald er kvikmyndatökukona ein í New York reiðu-
búin til þess að elta þig á röndum í tvo daga samfleytt og kvikmynda
þig á heimili þínu, við störf þin og tómstundaiðkanir. Or þessu gerir
hún svo 20 mínútna heimildarkvikmynd í litum.
The Wáll Street Journál.