Úrval - 01.05.1971, Blaðsíða 52

ðó
gat ekki tjáð sig sem mannieg verá
og hegðaði sér því eins og dýr í
gildru.
Palmer majór gat ekki gefið þeim
neina von. „Við vorum að missa
hann úr greipum okkar,“ segir
hann, „og mér fannst einhvern
Veginn sem hann vildi sjálfur
hverfa burt. Hann hafði særzt svo
grimmilega, að lífið var honum
óbærilegt."
Móðir Jims, sem var skurðstofu-
sjúkrunarkona á sjúkrahúsi, gerði
sér einnig grein fyrir því, að son-
ur hennar var að fjarlægjast þau.
,,Við vitum, að hann er að deyja,“
sagði hún við Major Palmer. „Get-
ið þér ekki reynt neitt fleira?“
Majorinn hafði verið á þeirri
skoðun, að Jim væri enn á lífi ein-
ungis vegna ástúðlegrar umhyggju
eiginkonu og móður. Hann áleit
því, að það gæti rifið hann upp úr
þessu dái, ef enn fleiri sýndu áhuga
á líðan hans og sýndu honum um-
hyggju og áhuga. Kannske var
svarið að finna á handlæknisdeild
númer 13, þar sem var að finna
mest særðu hermennina úr Viet-
namstríðinu, menn, sem misst höfðu
útlimi og voru öryrkjar.
„Það ríkti góður bardagaandi á
deild númer 13,“ sagði Palmer
majór síðar. „Mennirnir þar höfðu
sjálfir orðið að berjast gegn þung-
lyndi og höfðu orðið að beita sig
þvingunum, svo að þeir drægju sig
ekki algerlega inn í tilfinningalega
skel. Og því voru þeir hæfari til
þess að hjálpa Jim en allir læknar
og hjúkrunarkonur sjúkrahússins.
É'g komst á þá skoðun, að eina lífs-
ÚRVAL
von Jims væri deild númer 13, þótt
ekki væri það mikil von.“
„HJÁLPAÐU OKKUR“
Carole Burke liðsforingi, yfir-
hjúkrunarkona deildarinnar, sagði
sjúklingunum aðeins, að til þeirra
ætti nú að koma ungur þyrluflug-
maður, sem hlotið hefði höfuð-
meiðsli og gæti hvorki talað né
sýndi nokkur viðbrögð, er við hann
væri talað. Hún bað þá ekki neins.
Hún vissi, að þeir báru mikla virð-
ingu fyrir þyrluflugmönnunum,
enda höfðu þeir allir verið fluttir
í herþyrlum af orrustuvellinum í
sjúkrahús.
Mennirnir litu upp án sýnilegs
áhuga, þegar Jim var ekið inn í
sjúkrastofuna. Tvær hjúkrunarkon-
ur tóku handklæðin af aumum úln-
iiðum hans og tóku sér síðan stöðu
sitt hvorum megin við rúmið. Eft-
ir nokkrar mínútur kom sjúkling-
ur í gipsumbúðum haltrandi að
rúminu. „Ég skal vera hjá honurn,"
sagði hann. Skömmu síðar gengu
tveir aðrir sjúklingar að rúminu og
hófu samtal. Jim virtist ekki gera
sér grein fyrir því, en þeir yrtu
samt á hann, eins og hann tæki
þátt í samtalinu með þeim. Næsta
sólarhringinn voru mennirnir stöð-
ugt að koma að rúmi Jims. Þeir
vöktu yfir honum, mötuðu hann
með skeið, kveiktu á útvarpstæki
hjá rúminu, gerðu að gamni sínu
og göntuðust við hjúkrunarkonurn-
ar. Og þeir létu alltaf eins og Jim
væri einn þeirra og gæti fylgzt með
öllu og tæki jafnvel þátt í þessu
öllu, þótt hann gerði það auðvitað
ekki.