Úrval - 01.05.1971, Qupperneq 53

LIÐSFORINGINN...
Eftir nokkra daga hvarf þessi of-
boðslegi óróleiki Jims. Hann hætti
að bíta og engjast. Hann svaf nú
vært tímunum saman og hringaði
sig' þá saman eins og fóstur. Palm-
er majór dró þá ályktun, að hann
væri kannske í rauninni að búa
sig undir „að fæðast“ að nýju, er
frumur hægra megin í heilanum,
sem höfðu hingað til verið ónotað-
ar, urðu nú smám saman virkar,
svo að þær gætu tekið við starf-
semi hinna skemmdu fruma vinstra
megin.
Þegar Jim tók að gerast órólegur
í rúminu, settu hjúkrunarkonur og
sjúklingar hann í hjólastól og óku
honum til sjúklinganna, sem safn-
azt höfðu saman framan við sjón-
varpstækið. „Langar þig til þess að
horfa á kappleik, Jim?“ spurði
einn þeirra. Ekkert svar. „Langar
þig í rjómaís, Jim?“ Ekkert svar.
Þegar Burke yfirhjúkrunarkona
var að hjálpa honum í hjólastólinn
dag einn, sveiflaði Jim framhand-
leggnum snögglega og allfast utan
í höfuð henni. Þetta virtist sjálfráð
hreyfing. Kannske var hann að tjá
óþolinmæði sína með henni. „Jim,“
sagði hún, „við erum að reyna að
skilja þig. Hjálpaðu okkur.“ Ekk-
ert svar.
„ÉG . . . ELSKA . . . ÞIG“
Það leið rúmur mánuður, án
þess að nokkurrar frekari breyt-
ingar yrði vart. Sjúklingarnir fylgd-
ust nákvæmlega með öllum hans
viðbrögðum og allri hans hegðun
dag frá degi. Einn daginn sagði
einn sjúklingurinn við Burke yfir-
hjúkrunarkonu: „Ég held, að hann
51
hafi litið á mig . . . sko, allra
snöggvast.“
Smám saman náði Jim valdi yfir
beitingu augnanna. Hann gat horft
á fólk og hluti og raunverulega
séð það greinilega, sem hann horfði
á. Hann var nú smám saman. að
vakna úr þessu dái, og þá kom
undrunarsvipur á andlit hans, sem
áður hafði verið alveg tjáningar-
laust. Hvorki hann né læknarnir
gerðu sér þá grein fyrir því, að
skrúfublöðin höfðu eyðilagt hluta
af minnisstöð heilans. Jim var nú
eins og ungbarn. Hann var að byrja
að virða fyrir sér heim, sem hann
gat ekki þekkt.
I rauninni var hann enn meira
hjálparvana en ungbarn. Hann gat
hvorki talað, hlegið né grátið. Hann
hafði miklar kvalir í vinstri fót-
legg. En hann gat ekki tjáð sig í
því efni. Er dagar liðu og hann
öðlaðist aftur hluta skynsemi sinn-
ar, varð hann sannfærður um, að
hann hlyti að vera að dauða kom-
inn, fyrst hann gat ekki tjáð sig.
Hann fylltist því ofboðslegu þung-
lyndi.
En hinir sjúklingarnir á deild 13
leyfðu ekki slíkt. Þeir neyddu hann
til þess að vera virkur með því að
hvetja hann og biðja. Hann lærði
að kinka kolli eða hrista höfuðið,
er hann vildi svara spurningum.
Hann lærði að borða hjálparlaust
með því að fálma eftir bitunum og
kasta þeim í áttina að munninum.
Hann langaði til að tala. Hann
geiflaði munninn til, gretti sig og
barðist af öllum lífs og sálar kröft-
um við að koma orðunum út úr
sér. En þau komu bara ekki.