Úrval - 01.05.1971, Side 102

100
ÚRVAL
inbera útnefningu til starfs þessa.
Það var ekki um neinn annan um-
sækjanda að ræða, þar eð fáir
Indíánar kærðu sig um að vinna
þarna nema meðan á smalamennsk-
unni stóð. Því varð ég að taka að
mér starfið.
Fyrsta meiri háttar verkefnið
fékk ég í hendurnar í september
árið 1954, þegar orðsending barst
frá aðalskrifstofunni í Georgetown
um, að við ættum að senda 1000
naut hið fyrsta. Ég fékk 20 Indíána
mér til aðstoðar, valdi 1000 naut,
og síðan lögðum við af stað í hina
löngu ferð norður til Georgetown.
Þeir, sem ala með sér róman-
tískar hugmyndir um rekstur naut-
gripahjarða, losna við þær, strax
þegar líða tekur á fyrsta rekstrar-
daginn. Nautin gerast löt, og að
því kemur, að þeim verður varla
mjakað úr sporunum. Það er stilli-
logn og hitamolla, og geysilegt,
brúnt rykský hylur allt og alla.
Hestarnir lötra ólundarlega á eftir
nautunum. Vit þeirra eru full af
sandi.
í fjóra daga samfleytt lötraði
hjörðin þannig áfram í brennandi
sólskininu. Við komumst aðeins 10
—15 mílur á dag. Um hádegisbilið
fengu nautin að hvíla sig í tvo
tíma. Og þegar við áðum á kvöld-
in, var þeim leyft að dreifa sér og
bíta á um hálfrar fermílu svæði.
Svo voru þau rekin saman í þéttan
hóp og fjölmargir eldar kveiktir
allt í kringum hópinn. En kúrek-
arnir skiptust á um að vaka yfir
þeim og gæta þess, að engin naut
læddust burt frá hjörðinni. (Lang-
hyrndu nautin eru geysilega rat-
vís og strokgjörn, séu þau flutt
burt úr heimahögum sínum. Þau
leita alltaf til þeirra aftur, sé þess
nokkur kostur. Kannske eru það
bréfdúfurnar einar, sem eru rat-
vísari en þau).
Síðdegis fjórða daginn rákum
við nautin í hlað á Manare, litlum
hrossabúgarði, sem tilheyrði Dada-
nawabúgarðinum. Þegar nautin
lötruðu inn í réttina, mátti greina
svart skýjaþykkni úti við sjón-
deildarhringinn. Og ég gat heyrt
þrumugný í fjarska. Ég vonaði, að
stormurinn næði ekki til okkar.
Við vorum búnir að koma öllum
nautunum inn í réttina, þegar
myrkrið skall á. Kúrekarnir gengu
til hvílu.
Skömmu eftir klukkan níu kvað
við ofboðslegur hávaði. Geysileg-
um eldingum laust niður um 100
metrum frá nautaréttinni. Og á
næsta augnabliki höfðu 1000 ótta-
slegin naut sprottið á fætur og voru
tekin á rás á sama hraða og væru
þau úti í haga.
Heill hópur nauta skall á timb-
urvegg réttarinnar, og það kváðu
við brestir í timbri og brotnandi
beinum. Uppistöðurnar í hliðinu,
sem voru tíu fet á hæð og úr svo
hörðum viði, að axarblað vann ekki
á honum, brotnuðu eins og eld-
spýtur, og tryllt hjörðin æddi út í
gegnum opið hliðið.
Það tók okkur margar klukku-
stundir og geysilega fyrirhöfn að
smala mestum hluta hjarðarinnar
saman aftur. Við urðum oft að
spretta heldur en ekki úr spori. Og
ekki hjálpaði það til, að það var
hellirigning. Þegar við komum aft-