Úrval - 01.05.1971, Qupperneq 107

KÚREKINN í FRUMSKÓGINUM
105
flugleiðis. Flugflutningskostnaður-
inn var mjög hár, svo að öll þunga-
vara, svo sem fóðurbætir, tilbúinn
áburður og önnur jarðbætiefni urðu
svo dýr, að það borgaði sig ekki
að nota þau. Það varð því að halda
áfram sama búrekstrarfyrirkomu-
laginu á Dadanawabúgarðinum,
þangað til búið yrði að tengja hann
við markaðinn í Georgetown með
vegi eða járnbrautarlínu. Þessar 19.
aldar búskaparaðferðir voru að
vísu frumstæðar, en þær voru samt
arðvænlegar.
Eg vildi helzt vera einn, þegar
ég fór ríðandi í eftirlitsferðir um
landareignina, nema þegar að
smölun kom, því að þá höfðum við
þörf fyrir marga menn. Hjartardýr
af ýmsum tegundum fylgdust með
ferðum mínum, fuglarnir fylgdu
mér tré úr tré, og stundum sveif
fálki yfir höfði mér og beið eftir
því að hesturinn minn stykki óvið-
búinni lynghænu snögglega á flótta.
É'g fylgdist með lifnaðarháttum
fjölmargra dýrategunda. Ég komst
að því, að risamaurabjörninn eign-
ast afkvæmi rétt fyrir eða eftir
áramótin og ber húninn sinn á aft-
urendanum, þar sem rófann á upp-
tök sín. Beltisdýrið, sem minnir
helzt á skriðdreka, eignast afkvæmi
í apríl eða maí. Ernir og aðrir rán-
fuglar unga venjulega út í septem-
ber e'ða október. Það skiptast á tvö
veðurfarstímabil í Guyönu, regn-
tímabilið og þurrkatímabilið. Og
þar líður ekki mánuður, án þess að
einhver meiri háttar atburður ger-
ist í lífi hinna fjölbreytilegu dýra-
tegunda, sem þar búa.
Á LEÐURBLÖKUVEIÐUM
í fyrstu var þessi dýralífsskoðun
mín heldur tilviljunarkennd. En
þetta viðhorf mitt breyttist árið
1959, þegar ég rakst á hóp vísinda-
manna frá Konunglega Ontario-
safninu, sem unnu þarna að rann-
sóknarstörfum. Upp úr því fór ég
að einbeita mér meira að þessum
athugunum mínum, þannig að þær
urðu kerfisbundnari og vísinda-
legri. Hópur þessi var að safna
spendýrum af ýmsum tegundum,
og höfðu vísindamennirnir aðal-
lega áhuga á litlum spendýrum,
einkum leðurblökum. Áhugi þeirra
smitaði mig. Ég hafði að vísu al-
drei veitt leðurblökunum sérstaka
athygli. Það var mikið af þeim í
Dadanawa, og var þar aðallega um
blóðsugutegund að ræða. Þær gátu
reynzt nautunum hættulegar, því
að þær báru með sér sóttkveikjur
og smituðu oft nautin, er þær sugu
úr þeim blóð. Sjúkdómur þessi var
skyldur hundaæði og orsakaði löm-
un. Ég bauð vísindamönnunum
heim á búgarðinn.
Dr. Peterson kenndi mér margt
og mikið um leðurblökur. Og svo
fór, að ég fékk nú mikinn áhuga á
þeim. Þær eru töfrandi, dularfullar
verur þrátt fyrir þann orðróm, sem
af þeim fer. Blóðsuguleðurblökur
lifa á blóði eins og nafnið bendir
til. Þær nota hárbeittar framtenn-
ur sínar eins og skurðhníf, skera
fyrir með þeim. Svo snilldarlega
gera þær slíkt oft og tíðum, að
fórnardýrið verður ekki vart við
þetta. Svo lepja þær blóðið úr sár-
inu, en sjúga það ekki. f munn-
vatni þeirra er efni, sem vinnur