Úrval - 01.09.1981, Blaðsíða 52

50
URVAL
hundur nýja biskupsins, sem hét því
ágæta nafni MacGillivray, regluleg
hörmung. Fyrstu fundir þeirra gáfu
glögga mynd af framhaldinu. í stór-
mennskubrjálæðiskasti ætiaði
MacGillivray að skemmta sér við kött-
inn. Abner teygði úr sér, gapti og lét
leiftursókn MacGillivrays afskipta-
lausa þar til metri var á milli, þá stökk
hann fimlega upp á legstein þar sem
hann eins og í mótmælaskyni gerði
sig líklegan til að blunda. MacGilliv-
ray stökk og gelti og reyndi að ná í
rófubroddinn sem allra náðarsamleg-
ast sveiflaðist í trýnið á honum þar til
allt í einu rann upp fyrir honum að
það var verið að hafa hann að fífli..
Upp frá þessum fundi gengu dýrin
hvort framhjá öðru með mestu kurt-
eisi en þó án þess að líta hvort á ann-
að. Innan hinna þröngu veggja dóm-
kirkjunnar var sambærilegur kuldi
milli áhangenda dómprófastsins og
biskupsins ekki óþekktur
MacGillivray vann í fyrstu hug og
hjarta kórsins og prestsins þegar bisk-
upinn var settur með viðhöfn inn í
embættið. Á fyrirfram ákveðnum
tíma bankaði biskupinn á kirkjudyrn-
ar og vildi fá inngöngu. MacGilhvray
fann út að herra hans og húsbóndi var
lokaður úti og var hjálparþurfi. Þess
vegna skokkaði hann yfir grasflötina
og fór að hoppa upp á kirkjuhurðina
og gelta reiðilega en það dró vissulega
úr hátíðleika augnabliksins. Hann var
færður burt og grafarþögn kirkjugesta
gaf til kynna að hann hafði verið mis-
skilinn. Greinilegt var að hann tók af-
brot sitt alvarlegar en hinir gerðu.
Næst þegar við sáum hann var hann
tilhlýðilega auðmjúkur. Hann fylgdi
hinum nýja biskupi upp í prédikun-
arstóiinn með hengdan haus og róf-
una milli fóta. En þess háttar fram-
koma var ennþá vandræðalegri held-
ur en gauragargurinn áður. Því end-
aði þetta þannig að biskupir.n fékk
einum kórdrengnum — méi — það
hlutverk að sjá um að MacGillivray
væri á öruggum stað við hátíðleg
tækifæri. Ef ég endilega þyrfti mátti
ég binda hundinn.
Ég held að biskupinn hafí aldrei
verið viss um hvað það var sem arnaði
að MacGillivray — sem annars var
gáfaður hundur og hagaði sér alltaf
sæmilega þegar hann fylgdi herra
sínum um sóknina. Við vorum annars
viss um að hann hefði skort aga í upp-
vextinum og þess vegna væri hann nú
afbrýðisamur. Það bögglaðist fyrir
brjóstinu á honum að honum hafði
verið vísað frá kirkjunni en Abner
ekki.
Dómprófasturinn gat með sann-
leika sagt að hann hefði aldrei séð
köttinn í kirkjunni. En yngri og
skarpari augu höfðu oft séð Abner
þar sem hann lá á fyrirferðarmiklu
steinskyggni fyrir ofan minnismerki
um aðmírál frá 17. öld. Á veturna
svaf Abner líka stundum á vinstra
armi krossfara úr steini, í rýrninu sem
myndaðist milli skjaldarins og
hringabrynjunnar. Á báðum þessum
stöðum var hann ósýnilegur — ef
hann óskaði þess. Og vegna þess að