Úrval - 01.09.1981, Blaðsíða 54

um óvinsamlegt augnatillit frá stjörn-
andanum.
Biskupinn, sem alltaf var góður
ræðumaður, fór á kostum. Það var
bara einu sinni sem hann hikaði dá-
lítið. Það var þegar hann heyrði gelrið
í MacGillivray sem þó var varla heyr-
anlegt öðrum en mér og herra hans.
En þetta hik var skilið sem svo að
hann væri að leita að réttu orði.
Strax og síðasti sálmurinn hafði
verið sunginn hentist ég niður til að
opna fyrir MacGillivray. Hávaðinn
var ærandi þegar ég opnaði. Mac-
Gillivray lokaði tröppunum fyrir
manni sem var á leið upp með litla
handtösku í hendinni. Maðurinn
reyndi án árangurs að koma sér í
mjúkinn hjá honum og róa hann. En
þegar tveir þrekvaxnir kirkjuþjónar,
komnir þangað vegna djöfuls hávað-
ans, birtust svo að segja á hælum mér
reyndi hinn óboðni gestur að flýja
með MacGillivray hangandi í annarri
buxnaskálminni. Við yfirbuguðum
manninn og opnuðum töskuna en í
henni voru tíu kíló af kirkj usilfri. Á
meðan á athöfninni stóð höfðu sterk-
legar en frumstæðar kompudyrnar
verið brotnar upp. MacGillivray varð
strax miðdepill hávaðasamra hrós-
yrða. Kanúkarnir voru alltaf reiðu-
búnir til að klappa hundi vingjarn-
lega en þetta var hundur biskupsins!
Flaksandi prestshempur vöfðust um
hann eins og vængir á mávum sem
flykkjast að sjóreknum fiski í fjör-
unni. Þegar þjófurinn var fluttur í
burtu fylgdi MacGillivray skylduræk-
ÚRVAL
inn herra sínum út úr kirkjunni en
um sólsetur sneri hann sér á hæli og
sendi stutt sigurgelt inn í miðskipið.
Kappellán biskupsins hélt því hátíð-
legur fram að þetta væri gert í þakkar-
skyni. Og það var það — en ekki í
frómum tilgangi. Ég tók eftir í hvaða
átt MacGillivray sneri trýninu. Geltið
var ætlað gráum skugga á stein-
skyggninu yfir gröf aðmírálsins —
Abner.
í marga daga kom Abner ekki I
kirkjuna. Hann tók upp fyrri starfa
hjá föður mínum og afhenti veiðina
til að fá hrós. Það var greinilegt að þá
daga vanrækti Abner kirkjuna. En
stuttu fyrir uppskeruguðsþjónustuna
sneri hann aftur. Hún varí uppáhaldi
hjá honum. Alla vikuna voru skreyt-
ingarnar að berast — dómprófastur-
inn hafði dálæti á þykkum vöndlum
af hveiti, höfrum og byggi — og
Abner hafði úr nógum felustöðum að
velja þar sem ómögulegt var að finna
hann.
Dómprófasturinn hafði gert þessa
athöfn jafnhátíðlega og jólahátíðina
og endurlífgaði gamla siðinn að hafa
skrúðgöngu bæn ia og velunnara sem
hver um sig flutti með sér einhverja
fórnargjöf sem prcf iturinn tók á
móti þar sem hann stóo 1 altariströpp-
unum. Allir máttu koma með sönn-
un sinnar verklegu getu. Eins og allt-
af var faðir minn í fararbroddi með
tágabakka sem á lá risavaxinn klasi af
bláum vínverjum frá vínhúsinu í
garði kanúkanna.
Meðan röð rúmlega tuttugu manna