Úrval - 01.09.1981, Blaðsíða 96

94
ÚRVAL
uppáhalds hundunum sínum,
Gjamma og Vindi, með hrópum.
Hann fór einn í þykjustu langferðir.
Það var bítandi kalt en litla andlitið,
að mestu falið í skinnhettunni,
ljómaði af lífsgleði.
En einmitt það að lifa svo fábrotnu
lífi krafðist sífelldrar iðni. Ian fór á
dýraveiðar hvern dag og vitjaði gildr-
anna sinna. Elsa var í sífelldri leit á
ströndinni að rekaviði í eldinn.
í kofanum voru til bækur. Fyrrver-
andi fulltrúi Hudsonflóafélagsins
hafði gefið Ian þær fyrir löngu. Nú,
þegar ekkert sérstakt var að gera — á
kvöldin eða þegar óveður geisuðu —
fór Elsa að lesa sögurnar í bókunum
upphátt. Ekki leið á löngu þar til
hana fór að muna jafnvel meira í
bækurnar en bíóin áður í nýja Fort
Chimo.
Eitt kvöldið þegar hún þagnaði til
að hugsa um það sem hún hafði verið
að lesa sá hún athyglina á andliti
Jimmys við skímuna frá olíulamp-
anum. Hann vildi fá fleiri sögur,
alltaf fleiri sögur. Elsa ákvað að kenna
honum að lesa.
Nú leið ekki svo kvöld að ekki væri
hreinsað af trékassanum, sem notaður
var fyrir borð, og lampinn settur á
miðjan kassann.
Drengurinn lærði að krota nafnið
sitt með meitli á mjúkan stein:
Jimmy Kumachuk. Honum þótti
gaman að sjá það skrifað og rak út úr
sér tungubroddinn af hrifningu.
En Elsu þótti ekki gott að hann
hafði ekkert að skrifa á nema stein.
Pappír, pappír!
Ian tók því illa til að byrja með. ,,!
dag pappír. Hvað á morgun? Þar fyrir
utan: steinn er betri.”
,,Þú getur ekki sent stein í pósti
eins og bréf,” sagði Elsa.
,,Hefur nokkurn tíma nokkur
prófað?” svaraði Ian stuttaralega.
Loks hét hann því að þegar hann
færi yfir ána að sækja nauðsynlegar
vistir skyldi hann fá dálítinn pappír.
,,Og blýanta,” bætti Elsa við.
Ian svaraði fáu einu. Það lá í hlut-
arins eðli að á pappír þurfti blýanta.
Loks varð ísinn á Koksoak mann-
gengur. Ian lagði á hundana og sagði
Elsu að hann ætiaði til nýja Fort
Chimo til að selja sútuðu skinnin sín
og ná í ársvistirnar. Langaði hana
með? Vildi hún ekki bara vera kyrr?
Hún afþakkaði ferðina með
höfuðhneigingu og skildi að hann
óttaðist að ef hún færi með kynni hún
að vera ófús að snúa aftur til gamla
Fort Chimo.
ÞETTA SUMAR VAR óvenju gott.
Svo fór aftur að koma næturfrost.
Einn daginn þegar Elsa var með
Jimmy uppi á hæðinni, þar sem sást
yfir Koksoak, sá hún bát leggja frá
landi hinum megin og stefna yfir til
þeirra. Loks þekkti Elsa að þetta var
lögreglubáturinn. Hjartað í henni tók
kipp þegar hún minntist þess að
lögreglumaðurinn var Roch Beaulieu,
góður og vingjarnlegur eiginmaður
Madame Beaulieu.