Úrval - 01.09.1981, Blaðsíða 68

66
ÚRVAL
Ég var ekki misskilinn. Ég var kall-
aður fyrir sérstaka læknanefnd . . .
Síunin var mjög rækileg — aðeins
einn af hverjum tíu var valinn úr og
hann vissi ekki nema honum yrði
hafnað af næstu nefnd . . . Ég hafði
komist yfir fyrsta stigið og ég var
mjög vongóður. I ljós kom að ég
þurfti að bíða ár eftir að verða kall-
aður öðru sinni fyrir læknanefnd.
Tíminn leið og ég fór að halda að ég
hefði gleymst eða að ég hefði ekki
reynst hæfur. Ég er ekki ýkja hávax-
inn, fremur veikbyggður að sjá og get
ekki státað mig af hnykluðum upp-
handleggsvöðvum. Sumir piltanna
sem voru í æfingahóp með mér vom
ekki aðeins háir, herðabreiðir og sönn
ímynd heilbrigði. Þeir vom einfald-
lega að springa af lífsorku. Ég reyndi
að gleyma umsókn minni og æfinga-
hópnum en ég gat það ekki . . .
Þegar ég hafði gefið upp alla von og
var farinn að örvænta um að fá
nokkm sinni svar kom fyrirskipunin:
Ég átti að fara í læknisskoðun öðm
sinni. Ég gekk í gegnum allt saman
afmr en læknarnir vom að þessu sinni
helmirigi nákvæmari . . . Enn fleiri
piltum var hafnað. Ég var áfram
meðal nokkurra umsækjenda um
stöðu geimfara.
Nám og þjálfun geimfarahópsins
stóð yfir í eitt ár.
Tími upphafsins nálgaðist. Það átti
að fara að senda okkur til Bækonur-
geimferðamiðstöðvarinnar austan Ar-
alvatns þar sem gresjur Katsakjstans
em víðátmmiklar eins og úthaf.
Nokkrir geimfarar flugu til Bæ-
konur. Allt gat gerst. Það var nægi-
legt fyrir þann sem valinn yrði til
fyrsta geimflugsins að fá rykkorn í
augað, að líkamshitinn hækkaði um
hálft stig eða að púlsinn hækkaði um
fimm slög á mínútu og hann myndi
verða leystur af hólmi af öðmm sem
væri undirbúinn að öllu leyti.
Tíminn í geimferðamiðstöðinni
leið skjótt. Læknirinn, ég óg Herman
Títov höfðum það ágætt saman. Við
töluðum ekki um flugið, við töluðum
um bernsku okkar og framtíð.
Kl. 9.50 mældi læknirinn Anatólé-
vitsj Karpov blóðþrýstinginn hjá mér,
hitann og púlsinn. Allt var eðlilegt:
Blóðþrýstingurinn 115/75, hitinn
36,7° og púlsinn 64 slög.
,,Og farðu nú að sofa,” sagði
hann.
„Sofa? Allt í lagi,” svaraði ég
hlýðinn og fór í rúmið. Um morgun-
inn fór ég inn í klefann sem ilmaði af
þey akranna og var setmr í sæti mitt,
lúgunni var lokað, hávaðalaust. Ég
var aleinn með tækjunum og nú lýsti
ekki sólarljósið heldur gerviljós. Ég
heyrði allt sem fram fór utan geim-
farsins, á jörðinni sem var orðin mér
enn hjartfólgnari. Jörðin hafði
fallegt, hljómmikið kallmerki, Tsarja
(dögun). Nú gat ég aðeins haft fjar-
skipti við umheiminn, þar á meðal
stjórnanda flugsins og hina geimfar-
ana, með hjálp senditækja.
Brot úr skráðum samtölum fyrir
brottför