Úrval - 01.09.1981, Blaðsíða 92

90
ÚRVAL
við keyptum eiginlega ekkert af því
nema nauðsynjar. Hveiti til dæmis —
guðsgjöf. Frá því við kynntumst því
gátum við ekki verið án þess. Og te.
Hve endurnærandi það var á ferðum
okkar um kuldann mikla! Frá fyrsta
sopa breiddist ylurinn allt inn í djúp
sálar okkar og líkama.
Það sem spillti lífi okkar var stríðið
mikla handan við hafíð. Ameríka tók
þátt í því og gerði flugvöll hérna og
stöð til að hlusta á — ja, við vitum
ekki hvað. Ungu mennirnir okkar
voru keyptir til að vinna við amerísku
vélarnar hér. Svo fluttist verslun
Hudsonflóafélagsins líka hingað, yfír
ána frá gamla Fort Chimo. Hvað
gátum við gert? Við fylgdum
versluninni. Saga eskimóa og saga
félagsins er ein og hin sama. ’ ’
,,Samt,” sagði Elsa, ,,var sumt af
fólkinu okkar kyrrt í gamla Fort
Chimo.”
,,Já. Refurinn er þar, sá villtasti og
slóttugasti sem til er. Þar eru
Ebeneser og konan hans. Þar er Ian
frændi þinn . . . Stundum segi ég við
sjálfan mig að ég vildi vera í hans
sporum — Hann þarf ekki að standa
neinum reikningsskil gerða sinna.
Hann er sem fálki á kletti. ’ ’
Eitt kvöld greip Winnie fram í:
,,Þú og þínir gömlu, góðu dagar!”
hreytti hún út úr sér við Thaddeus.
„Veist þú að tvö börn af hverjum
þremur dóu þarna fyrir handan á
fyrstu mánuðum ævi sinnar? Ég man
svei mér ekki lengur hve mörg ég
missti. Farðu bara og gáðu í kirkju-
garðinum þarna fyrir handan. Margir
sem þar hvíla dóu rétt um fímmtugt.
Ö, já, þessir gömlu, góðu dagar!
Að svo mæltu gaf gamla konan
Jimmy bendingu svo lítið bar á svo
hún gæti laumað að honum góðgæti
án þess að Elsa sæi. Winnie tróð í
hann sælgæti frá morgni til kvölds.
Ef ekki væri þessi dóttursonur, sem
Winnie dýrkaði, hefði hún verið því
fegin að Elsa færi — þessi ómögulega
stúlka sem ekki gat unað við það einn
daginn hvað þróunin var hægfara en
næsta dag vildi hún hverfa algerlega
aftur til þess sem var.
Sumarið leið. En næsta ár, eftir að
snjóinn tók upp og fúglarnir komu
aftur, ákvað Elsa að fara. Thaddeus,
Winnie, nokkrir nágrannar og
nokkrir hundar fylgdu þeim á leið.
Arcibald ætlaði að flytja þau yfír ána í
bátnum sínum. Vélin tók við sér. Það
fór kippur um bátinn en svo skaust
hann áfram og áður en langt um leið
var ströndin aðeins depill á vatns-
skorpunni — þvf hér, þar sem
Koksoak rennur út í Ungavaflóann,
er hún breitt lón með þungum
straumköstum.
Jimmy ljómaði af ánægju. Hann
naut þess að fínna hraðann og
gustinn af hraðanum. Tvisvar drap
vélin á sér og þau rak nokkurn spöl
áður en Archibald kom henni í gang
aftur. Það var því mjög liðið á daginn
þegar þau tóku land í hljóðri og eyði-
legri vxk.
í augum Archibalds var þessi