Úrval - 01.09.1981, Blaðsíða 98

96
ÚRVAL
HVÍTUR ESKIMÓADRENGUR
97
veturinn okkur til hjálpar, þætti mér
gaman að sjá þá ná okkur. Bara ef það
snjóar er okkur borgið.” Svo fór
fullorðna fólkið að tala um vistir —
te, sykur, hveiti, skotfæri, eldspýtur .
Næsta dag snjóaði mikið. Ian var
ánægjulegur í fasi og önnum kafinn
við undirbúning. Miklu af frosnu
kjöti og fiski var pakkað saman.
Fæðan handa hundunum,
harðfrosnir fiskstrimlar, var bundin á
sleðana. Og loks, á björtum,
ísköldum morgni, lögðu þau af stað,
og það var fagnaðarhreimur í gelti
hundanna.
Ekkert sást af Jimmy, sem lá
grafínn í skinn neðst á sleðanum,
annað en brosandi augun. Við og við
skóf vindurinn fíngerða snjómekki
sem sólin glitraði í. Nokkur skref
aftan við sleðann hljóp Ian á þrúgum
og var óþreytandi.
Þau héldu upp frá ánni inn á flata
og endalausa hvíta sléttu. Hér var
auðnin I algleymingi og ekki einu
sinni sinu brúskur stóð upp úr fönn-
inni. Þetta var túndra, sagði Ian, hið
raunverulega land eskimóanna, og
hann sagði þetta með væntumþykju I
röddinni.
Rétt eftir að sólin gekk til viðar,
sem var snemma um þetta leyti,
ákvað Ian að nema staðar. Það var
nístingskalt og ekkert nema auðn og
eyðileiki á allar hliðar. Ian frændi tók
upp blaðbreiða sveðju og hjó stóra,
jafna snjóköggla. Elsa hjálpaði
honum að raða þeim saman og ekki
leið á löngu áður en lítið og lágt hús
tók á sig mynd fyrir augum Jimmys.
Hann var með undrunarhrukku á
enni og ánægjubros á vör. Hann
horfði með athygli á snjóhúsið eins og
það væri honum ráðgáta hvernig stóð
á þessu snjóhúsi þarna sem hann
hafði þó séð hlaðið.
Þau skriðu inn um lágar dyrnar.
Olíulampanum var komið fyrir og
hann varpaði gullleitum bjarma á
þetta hvíta hús að innan. Elsa breiddi
úr skinnunum til að búa til mjúk, hlý
ból, og ekki leið á löngu þar til suðan
var komin upp á vatninu í teið.
Elsa og Ian frændi hlógu lengi að
því hve Jimmy var heillaður af því
sem var ekki annað en daglegt líf I
gamla daga. Samt hlýtur fögnuður
hans að hafa minnt þau á þeirra eigin
bernsku því svo þröngt sem var um
þau störðu þau lengi út í bláinn eins
og draumarnir hefðu þau á valdi
sínu.
Úti fyrir tók að hvessa. Vindurinn
hvein utan við litla snjóhúsið. Veður-
hljóðið jók hlýleika- og öryggis-
kenndina yflr því að vera þarna með
fólki sem hann treysti.
Um hádegi þriðja daginn tók
athygli Jimmys að verða óskýrari og
hann fann til í hálsinum. Stundum
sýndist honum maðurinn sem hljóp
með sleðanum verða stór og svartur
eins og klettur. Öðrum stundum vissi
hann ekki lengur hvað hló illgirnis-
lega í eyrum hans — hvort það var
óbeislaður stormurinn eða Ian
frændi.
Mamma hans lagði lófann á enni
hans og sagði: , ,Hann er með hita.
Andlit frændans varð hörkulegt.
,,Þá flýtum við okkur til strandar-
innar. Og ef þörf krefur höldum við
áfram yfir til Baffinseyjar.
Þau áðu og héldu áfram. Stundum
opnaði Jimmy augun og lá á sleðan-
um, sem rann ljúflega áfram, eða þá
hann lá í enn nýjum snjókofa og
mamma hans var að reyna að mata
hann á tei. Hann reyndi hvað eftir
annað að ýta frá sér öllum skinnunum
sem hún hlóð á hann. Öðrum
stundum lá hann grafkyrr og eins og
dáleiddur af gulu lampaljósinu sem
lék um hvíta snjóhvelfínguna að
innanverðu.
Eina nóttina vaknaði hann og
heyrði móður sína og frænda deila.
,,Við verðum að snúa við,” sagði
hún. ,,Það er fásinna að láta sér detta
í hug að halda áfram.” Og hún
auðmýkti sig með því að þrábiðja Ian
frænda að snúa við.