Úrval - 01.09.1981, Blaðsíða 95

HVÍTUR ESKIMÓADRENGUR
93
á sumarnóttu, þegar veðrið var hið
besta og ekki verulega mikið af
moskítóflugum, var það hámark
ógestrisninnar. En snemma næsta
morgun stansaði hann framan við
tjaldið. Hann horfði út yfir bárurnar á
ánni og bar fram hálfgildings boð:
,,Ég ætla að taka litla manninn
með mér að físka í dag ef hann langar
til.”
Elsa þekkti óbeysinn kæjakinn
hans Ians og hún þekkti líka
hætturnar á ánni, ennfremur vissi
hún vel hvað drengurinn átti bágt
með að vera kyrr til lengdar. Hana
brast kjark en — frammi fyrir
rannsakandi augnaráði dökkra augna
frænda hennar sem rétt rifaði í —
kinkaði hún kolli til samþykkis.
Hún horfði á þá ganga þangað sem
Ian hafði komið upp skýli fyrir
kæjakinn. Þá bar við himin þegar þeir
gengu yfír hæð á leiðinni og þá sá
hún drenginn smeygja hendi sinni í
lófa roskna mannsins sem lét það gott
heita.
Allan daginn nagaði kvíðinn hjarta
hennar en hún gætti þess að vera
önnum kafín til að hleypa honum
ekki að. Undir kvöld heyrði hún
skæra röddjimmys tala með miklum
ákafa I fjarska. Loks komu þeir í ljós
uppi á hæðardraginu. Ian var með
góðan afla um öxl, þræddan upp á
tein, ogJimmy bar hluta af aflanum á
minni teini. Þótt drengurinn hlyti að
vera orðinn dauðþreyttur reyndi hann
að halda f við frænda sinn og malaði
án afláts og Ian frændi svaraði með
höfuðhreyfíngum.
Elsa fór inn í tjaldið, settist á
jörðina og brosti út að eyrum. I fyrsta
sinn í langan tíma leið henni vel.
Henni fannst eins og hún hefði flett
síðustu sfðunni í spennandi en dálítið
óskiljanlegri bók og væri að byrja á
nýrri.
Um haustið flutti hún inn í
kofann. Hún svaf um nætur í svefn-
pokanum úti í horni og til þess að
halda betur ylnum breiddi hún yfír
sig skinn. Hún bjó til skinngalla
handajimmy og skinnstfgvél — með
hjálp Ians frænda því þessi list var
deyjandi í nýja Fort Chimo. Hann
varð ær af fögnuði og vildi ekki fara
úr þessum fatnaði, jafnvel ekki á
nóttunni. Hann var ekki eins hreinn
eða hreinlátur og hann hafði verið,
það sá Elsa, en hann var líka f betra
andlegu jafnvægi en nokkru sinni
fyrr.
Heita mátti að allir aðrir fbúar
gamla Fort Chimo byggju hjá gömlu
kapellunni og verslunarhúsunum —
að mestu leyti gamalt og fáskiptið
fólk — svo Jimmy átti enga unga
félaga aðra en hundana hans Ians en
samkomulagið milli hans og þeirra
varð líka sífellt betra og betra.
Einn fagran morgun, eftir að farið
var að snjóa, fann hann fyrir utan
kofadyrnar lítinn sleða sem Ian
frændi hafði gert handa honum.
Hann lærði að aka hundasleða að
hætti eskimóanna með því að standa
aftast á sleðanum og hvetja og stjórna