Úrval - 01.09.1981, Blaðsíða 102

100
URVAL
(eskimóabúningnum hafði verið
hent), og settist svo að vinnu. Næstu
árin gerði hún litlar myndir úr ull eða
selskinnum: smádýrin á túndrunni,
brúður með þéttar fléttur, rjóðar
kinnar og glaðleg andlit, svo þúsund-
um skipti. Hudsonflóafélagið keypti
þær til að selja á fjarlægum stöðum.
Hún gerði lfka úlpur úr þykkum
teppum Hudsonflóafélagsins og
henni var sagt að þær væru ákaflega
eftirsóttarí Bandaríkjunum.
Hún hafði góðar tekjur en hver lítil
breyting kallaði á tíu aðrar. Og nú
þegar Jimmy umgekkst nær eingöngu
hvít börn vildi hann borða eins og
þau — ekkert nema hamborgara og
hvítt brauð í sneiðum. Allt kom þetta
eins og annað í flugvélum og kostaði
einhver ósköp. Þar að auki var hann
sífellt að biðja um peninga til að
kaupa sér tyggigúmmí og skrípablöð.
Heimilið þeirra varð fallegt og vist-
legt en svo hreint og fágað að aðrir
eskimóar gátu ekki afborið að vera
þar nema fáar mínútur. Stundum
komu þeir við á leið í búðina eða úr
henni, lituðust um með forvitnií svip
en ekki leið á löngu þar til Elsa sá
þreytuna á andlitum þeirra og
löngunina til að vera annars staðar.
En hún hafði Jimmy út af fyrir sig á
næstum hverju kvöldi. Þá var hún svo
sannfærð um að hún væri á rétti leið.
Jimmy lagði opnar bækurnar sínar á
borðið með nýþvegnum vaxdúk og
hóf heimavinnuna sfna. Þegar hann
bað hana að hjálpa sér með staf-
setninguna, og hún fann að hún gat
það ennþá, ljómaði hún af hamingju.
Og þegar hann var loksins sofnaður
horfði hún á hann, andlitið svo slétt
og saklaust, og mundi ekki lengur
hve duttlungafullur og frekur hann
hafði verið um daginn.
Þegar hann var ellefu ára keypti
hún handa honum reiðhjól svo hann
stæði jafnfætis leikfélögum sínum —
Bob og Jules — sonum fulltrúanna
sem sáu um málefni minnihluta-
hópa, og John og Alister, sonum
verslunarstjóra Hudsonflóafélagsins.
Þeir klingdu bjöllunum og þeystu
fram og aftur eftir gamla setuliðs-
veginum sem nú var næstum orðinn
að engu. Þegar vel lá á Jimmy veifaði
hann til Elsu þegar hann fór fram hjá
húsinu þeirra og hrópaði: ,,Hæ!”
Ekki þurfti meira til að senda hiýtt
ánægjublðð fram í útstæð kinnbeinin
og hún hélt áfram við brúðurnar sínar
með endurnýjuðum þrótti.
Winnie dó um haustið. Hún
fannst i sandinum þar sem hún
hallaði sér upp að ryðgaðri olíutunnu
með sígarettustubb milli varanna og
augun vissu út á Koksoak, eins og
þau höfðu svo löngum gert í lífinu.
Archibald var farinn fyrir nokkrum
árum. Hann hafði ráðið sig til
Frobisherflóa til að lappa upp á
bilaðar flugvélar.
Fyrir Elsu var útför Winnie tæki-
færi til að vígja nýja, rósótta kjólinn
sem hún hafði saumað sér eftir mynd
í verðlista frá póstverslun. Hún var
líka á hælahálum skóm og á kollinum
var hún með einn af litlu, skrýtnu