Ritsafn Lögrjettu - 01.01.1915, Blaðsíða 12

XI
hafa allar meriningarþjóSir valiö hina
leiöina til þess aö fyrirbyggja sams-
konar hættu hjá sjer. Þær hafa komiö
innanlandssamgöngum sínum í þaö
horf, aö þær teppast aldrei,
nema ef vera skyldi einn og einn dag
í bili.
3. Eldsneytisskorturer tal-
inn vera eitt þeirra meina, sem þetta
land á viö að búa, og er þaö í raun
og sannleika, meöan menn neyöast
til aö brenna áburöinum .Sennilega
bætir vatnsafliö úr þessu aö einhverju
leyti meö tímanum, en vel geta liöiö
fieiri en ein öld áöur en það er oröiö
alment. Eitthvað veröur aö gera
þangað til. Nú er á sumum stööum
í landinu til svo mikið af skógum, aí
þar má aö ósekju taka nóg eldsneyti
lianda flestum sveitaheimilum lands-
ins, að sögn skógræktarstjórans.
Mesta mein skógræktarinnar er það,
aö skógarnir eru ekki grysjaöir nóg
— ekki einu sinni þessir fáu og litlu
friöuöu blettir, sem landstjórnin hef-
ur tekið til aðhlynningar. Vegna
hvers er ekki höggviö? Vegna þess,
að ekki er unt að fá einu sinni svo
mikið sem vinnulaununum nemur fyr-
ir viðinn, þegar búið er að höggva
hann. I skógarsveitunum sjálfum er
enginn eldsneytisskortur — en eng-
in leið til aö koma eldsneytinu til
sölu í næstu sveit, hvað þá lengra.
Ekki mögulegt að verða af meö elds-
neitið í einni sveit — ómögulegt að
fá eldsneyti í næstu sveit! Hvað vant-
ar? Samgöngutækin — ekkert annað.
Og ef skógarnir ekki duga til i byrj-
un, þá er mór — nóg af honum sum-
staðar, enginn eða vondur annar-
staðar. Og loks má fá kol. Þó dýrt
sje að kaupa þau, og langt geti verið
að sækja þau til næstu járnbrautar-
stöðvar fyrir suma, þá er þó alt betra
en að brenna áburðinum.
Nú veit jeg að menn hafa það á
móti þessu, að allar þær tegundir
eldsneytis, sem nefndar voru, sjeu svo
fyrirferðarmiklar og þungar, að of
mikill kostnaður leggist á þær, ef
fluttar eru með járnbrautum. En þar
til svara jeg, að í fyrsta lagi eru
þessar eldsneytistegundir fluttar með
járnbrautum hvar sem er annarstað-
ar, og verða mönnum ekki of dýrar
fyrir því, og í öðru lagi er landinu,
ef það á sínar járnbrautir sjálft, inn-
anhandar að haga flutningsgjöldum
eftir þörfum landsmanna. Þá þarf
ekki að taka neitt annað en beinan
flutningskostnað fyrir að flytja elds-
neytiö, og hann er alveg hverfandi.
Sá kostnaðarauki, sem er að því að
hnýta einum hlöðnum vagni aftan í
járnbrautarlest, sem á að fara sína
ferð hvort sem er, hann er alveg
hverfandi. Það væri fullkomlega
rjettmætt að láta ekki annað en þenn-
an litla aukakostnaö lenda á elds-
neytinu, ef þarf til þess að útrýma
áburðarbrenslunni.
4. Áburðarskortur. Því er
stöðugt haldið fram í ritum nú sið-
ustu árin, að áburðarskortur standi
í vegi fyrir ræktun landsins, og það
svo mjög, að ekki sje til neins að
tala um önnur ræktunarfyrirtæki í
stórum stíl, en áveitur. Jeg er nú viss
um að talsvert meira er gert úr á-
burðarskortinum, en rjett er. A1-
m e n t er það ekki áburðarskortur,
heldur fjeleysi, sem varnar mönnum
þess, að gera h á 1 f r æ k t a ð a land-
íð sitt — þýfðu túnin — að f u 11-
r æ k t u ð u landi — sljettu túni —,