Ritsafn Lögrjettu - 01.01.1915, Blaðsíða 55

54
það alt á uppboöi," sagði hún. „Ekk-
ert af því er þess vert, að það sje
geymt.“
Móðir hennar stóð við skattholið
og var að taka nærföt upp úr skúff-
unum. „Sýnist þjer ekki að jeg ætti
að ciga skattholið?" sagði hún hálf-
hikandi. Þetta var gamalt, laglegt
mahogniskatthol.
„Nei, móðir mín,“ svaraði Agða.
„Jeg vildi ekki fyrir nokkurn mun
hafa þennan gamla laup mni'í her-
bergjunum heima hjá mjer. Jeg hef
sett fallegan eikarskáp inn til þín,
með mörgum skúffum, svo að þú
hefur þar nóg til að geyma í.“
Frú Rasmussen opnaði skatthols-
skúffurnar, eins og í leiðslu, eina
eftir aðra. „Jeg hef átt það svo
lengi,“ sagði hún. „Við keyptum það
þegar við fórum að búa; en það er
auðvitað orðið nokkuð fornfálegt nú.
Þá þótti ölíum það svo fallegt. Faðir
þinn hafði efstu skúffurnar, en í hin-
um geymdi jeg fötin ykkar barnanna.
Agða, jeg held jeg geti ekki skilið
það við mig.“
„Jeg skáj taka það til geymslu
fyrir þig,“ sagði tengdadóttirin.
„Þú hefur hvergi rúm fyrir það,“
sagði Agða.
„Þá rými jeg til,“ svaraði tengda-
dóttirin.
En með þetta var ekki alt úti fyrir
gömlu konunni. Hver hirsla í húsinu
geymdi gamlar minningar, og hún
gekk á milli þeirra eins og hún þyrfti
að kveðja þær allar. Þarna var gamli
hægindastóllinn mannsins hennar. Nú
var eins og hún sæi hann enn sitja
í honum með löngu pipuna úti í öðru
munnvikinu, gleraugun á nefinu og
frjettablaðið í hendinni. Hún varð að
setjast í stólinn; hún gat ekki annað.
Svo fasta trygð geta menn jafnvel
tekið við dauða hluti.
„En ofnu gólfdúkarnir þarna“ —
sagði hún. „Gætirðu ekki notað þá
einhverstaðar, Agða mín?“
„Nei, jeg hef ekkert við þá að gera,
góða mamma,“ svaraði Agða.
„Gæti jeg ekki haft þá i herberg-
inu mínu? Jeg hafði svo mikið fyrir
þeim, og faðir þinn hafði svo mikið
gaman af að horfa á meðan jeg óf
þá.“
„Góða manna, þeir eiga hreint ekki
við neitt af hinu, sem þar er inni,
og rjett fyrir skömmu höfum við
fengið Brysseldúka á öll gólfin. Líka
í þitt herbergi. Mjer fanst ekkert vera
of gott handa þjer,“ sagði hún með
dálitlum hita í röddinni.
Gamla frú Rasmussen reyndi að
brosa, en gat þó ekki látið vera að
renna saknaðaraugum til gömlu dúk-
anna.
Svo var selt. Og þegar gamla frú
Rasmussen fór frá bænum með þá
örfáu muni, sem óseklir voru, í spá-
nýju, fallegu ferðakofforti, þá fanst
henni hún vera orðin svo fátæk og
einmana að. hún gat varla tára bund-
ist. Henni fanst hún vera eins og
gamalt trje, sem með varhygð er tek-
ið upp til þess að setjast niður á nýj-
um stað, en um leið er svift greinum
cg kvistum.
Nú leið og beið og heyrðist lítið af
frú Rasmussen á gömlu stöðvunum.
Agða hjelt að móðir sín skrifaði
þangað og fanst hún hafa góðan tíma
til þess. En frú Rasmussen hafði al-
drei lagt það í vana sinn, að skrifa
brjef að óþörfu.