Ritsafn Lögrjettu - 01.01.1915, Blaðsíða 80

79
HeiSraöur, hærugrár
fyrir hunda lagöur.
Og viö hliö hans
hneig Indriöi.
*
Fram, fram, höldar,
hann er fallinn,
en’ hinn, sem feldi
hann — lifir.
Þekkiö þiö mig ekki?
Eg er Bergljót
Hákonardóttir
úr Hjörungavogi!
Nú er jeg ekkja
Einars bónda.
Jeg æpi og eggja
ykkur, bændur!
Því maöurinn
minn er fallinn!
Sjá, sjá, hjer er blóöugt
hans silfurhár!
Blööiö kemur yfir
ykkar liöfuð,
]ivi lijer mun þaö
án hefnda kólna.
Fram, fram, hermenn!
Nú er höföinginn fallinn!
ykkar sómi, ykkar faöir,
ykkar barna gleöi!
Söguhetja hjeraösins,
hetja landsins alls;
hjer er hann fallinn
og hefndin er ykkar!
Myrtur hjá konungi
í myrkri stofu,
í þingstofu, lögstofu,
þar er hann myrtur!
Myrtur af lýösins
lagaveröi,
svo elding mun falla
yfir landið,
ef lijer eigi gýs upp
hefndarlogi!
Hrindið skjótt
skipum frá landi!
Einars langskip
liggja hjer.
Út þeim leggiö
og eltiö Harald!
Ef hjer væri
Hákon frændi,.
biði hann hjer á
bakkanum ekki
meöan Einars *bana
undan ræki,
og ykkur þyrfti jeg
ekki aö biöja.
Ileyriö mig, bændur!
Húsbóndinn liggur
fallinn, er fylgdi’ eg
i fimmtíu ár.
Hniginn viö liægri
hliö hans liggur
einkasonur okkar
og ellistoðin.
Alt í kring er auðnin,
auön í faömi,
auön, þótt jeg upprjetti
arma til bænar.
Hvert skal nú snúa,
hvert skal griöa leita ?
Fari jeg ein til
ókunnra staða,
meö sárum söknuöi
mundi’ eg sjá til baka.
En snúi jeg heimleiöis,
er harmurinn þar.