Ritsafn Lögrjettu - 01.01.1915, Blaðsíða 57

56
leyfir AgSa móSur ykkar aldrei. Agöa
segir, aö vinnukonurnar sjeu til þess
aö gera þaö, sem gera þarf i húsinu.
Hún lofar henni ekkert aö gera. Einu
sinni, þegar stúlkurnar voru aö gera
húsið hreint, haföi móöir ykkar tek-
iö á sig stóra svuntu og farið að
hjálpa þeim til. En undir eins og
Agða sá þaö, bannaði hún henni það
blátt áfram, sagðist ekki vilja, að hún
væri að „sletta sjer fram í“ það, sem
stúlkurnar ættu að gera. Einn dag-
inn, þegar jeg kom til móður þinnar,
var hún aö klippa niöur klúta í gólf-
dúk. „Jeg er aö því að gamni mínu
af gömlum vana,“ sagði hún. „En
líklega vill enginn hafa þá gólfdúka
nú orðið.“
„Jú, það vil jeg,“ sagði jeg undir
eins. Og þú hefðir átt að sjá, hve
ánægð hún varð. Og svo fórum við
að þinga um, hvernig ætti að lita
ræmurnar og hvernig dúkarnir ættu
að vera. En þá kom Agða inn.
„Hvað eruð þið að gera, manneskj-
ur?“ sagði hún og horfði á það, sem
við vorum að klippa.
„Jeg er að klippa ræmur í klúta-
gólfdúk handa henni Týru,“ sagði
móðir þín og það var eins og hún
væri undir eins hálfhrædd.
„Já, en blessaðar klippið þið þetta
niður einhverstaðar annarstaðar en
hjerna inni,“ sagði Agða. „Tæjurnar
detta ofan á gólfdúkinn og það
verður varla hægt að ná þeim úr hon-
um aftur. Jeg get ekki heldur skilið
í því, að Týru geti langað til að eiga
klútagólfdúka, sem nú eru alveg lagö-
ir niður, jafnvel á fátækustu heimil-
um upp um sveitir."
Móöir þín mælti þá með hægð eitt-
hvað með heimaunnu gólfdúkunum.
En Agða svaraði með þykkju, að ef
mig í raun og veru vantaði klúta-
gólfdúk, þá hjeldi hún að jeg gæti út-
vegað mjer hann einhverstaðar nær
cg þyrfti ekki að vera að leggja það
á hana að búa hann til. Móðir þín ljet
þá allar ræmurnar niður og lofaði að
klippa ekki meira, til þess að skemma
ekki Brysseldúkinn.
„En sjeröu það ekki, Agða mín, að
jeg hef ekki annað að gera?“ sagði
hún.
Næsta dag keypti Agða isaums-
dúk og alla vega litt garn og fjekk
móður ykkar, til þess hún hefði eitt-
hvað að gera. Viö þetta sat hún svo,
en saumaskapurinn gekk hálfstirt, og
hana sárlangaði til að fara aftur að
fást við ræmurnar. og klútagólfdúk-
inn.“
„Hvað eigum við að gera við
þessu, Týra?“ sagði Árviður.
„Þegar þú skrifar móður þinni
næst,“ svaraði Týra, „þá spuröu
hana, hvort hún vilji ekki koma að
gamni sínu hingað til okkar í vetur.
Og ef hún kann hjer við sig, sem jeg
vona aö verði, þá sest hún hjer að.
Þá kemur þetta eins og af sjálfu sjer,
svo út úr því þarf engin óánægja að
verða.“
„Jeg skrifa undir eins á morgun,“
sagði Árviður. „Og jeg get sótt hana
sjálfur. Jeg þarf hvort sem er til
Stokkhólms einhvern tíma i nóvem-
ber.“
Svo var þetta fastráðið.
„En manstu hver keypti gömlu
húsgögnin á uppboðinu?" spurði írú
Tyra seinna um kvöldið.
Árviöur mundi það ekki meö vissu,
en sagði, að hægt mundi vera að fá
að sjá það í uppboðsbókinni.