Ritsafn Lögrjettu - 01.01.1915, Blaðsíða 56

55
Hjer um bil ári eftir burtförina
kom tengdadóttirin til Stokkhólms
og dvaldi þar hálfsmánaöar tíma.
Undir eins og hún kom þaöan aftur,
átti hún langt tal viö mann sinn, og
spuröi hann þá margs um móöur sína.
„Jeg held aö móðir þín deyi af
heimlöngun, Árviður,“ svaraði kona
lians. „Hún kvartaði ekki yfir neinu,
því fór fjarri, en jeg held samt að
henni geti naumast liðið ver en henni
líður nú.“
„Hvað segirðu, Týra?“ sagði Ár-
viöur. „Heldurðu þá að Agða sje
ekki góð við móður okkar?“
„Agða er svo góð við hana sem
hún getur verið,“ svaraði Týra. „En
hún skilur ekki fremur tilfinningar
gamals fólks en jeg latínu eöa grísku.
Agða vill láta móður ykkar líða vel;
hún vill ekkert láta að henni ama. En
hún hefur rifið hana frá fyrri störf-
um hennar, sem öll voru unnin af
umhyggju fyrir öðrum, og ætlast til
þess að hún lifi í sama iðjuleysinu
inni í bænum og hún lifir sjálf í. Hún
ætlast auðvitað til þess, að móður
ykkar falli þetta vel. En þaö er mis-
skilningur. Jeg vildi að þú sæir her-
bergi móður þinnar. Þar eru Bryssel-
dúkar yfir alt gólfið og flauelsdúkar
á húsgögnunum. Og til að sofa í hef-
ur hún skrautlegan sófa, sem dúkur
er breiddur yfir á daginn. Hún er
dauðhrædd i hvert sinn sem hún legst
útaf og heldur þá að hún skemmi
sófann, fjaðrirnar bili, eða eitthvað
verði að. Hún hefur beðið Ögðu að
láta sig fá vanalegt rúm, en Agða
sagði henni að sófinn væri miklu
betri og ætti betur við hin húsgögn-
in. Venjulegt rúm spilti öllu útliti í
herberginu. Og sVo er móðir þín ekki
vön við að liggja á madressu; hún
saknar gæsafiðursænganna hjeðan að
heiman. Jeg talaði um þetta við Ögðu,
en hún varð reið af því og sagði, að
fiðursængur væru óhollar, allir lækn-
ar legðu á móti þeim. En daginn eft-
ir keypti hún fallegt satinsteppi,
stoppað með dún, handa móður ykk-
ar, svo að þú sjerð, að hún vill á
sinn máta vera henni góð.“
Árviður stóð á fætur og var óró-
legur.
„Jeg sendi móður minni fiðursæng
undir eins á morgun,“ sagði hann.
„Og jeg skrifa Ögðu og segi henni
aö kaupa rúm handa móður okkar
fyrir minn reikning."
„Nei, það skaltu ekki gera,“ sagði
Týra. „Móðir þín hefði ekki annað
en rauu af þvi. En hún saknar gömlu
húsgagnanna sinna svo óumræðilega
mikið. Einn daginn gengum við fram
hjá glugga á húsgagnabúð, og þá
benti hún mjer á gamlan hornskáp
og sagði: „Sjáðu til, hann er alveg
eins og gamli skápurinn okkar heima
í borðstofunni á Mýrum. Hann var frá
afa móður minnar, sem var mikilsmet-
inn maður þar i hjeraðinu á sinni tíð.“
Þú getur ímyndað þjer, að jeg var þá
ánægð yfir því, að við höfðum keypt
gamla skápinn á uppboöinu," sagöi
Týra og leit hýrlega á gamlau, brún-
málaðan skáp, sem stóð á viðhafnar-
stað þar í stofunni. Annars held jeg
ekki að það sjeu beinlínis húsgögn-
in, sem móðir þín saknar mest. En
hún saknar alls hjer heima án þess
hún skilji verulega sjálf, hvernig á
því stendur. Agða minnist oft á, að
henni líði vel hjá sjer. En gamalt
fólk vill hafa eitthvað að gera, og það
vill ráða yfir einhverju, — en það