Ritsafn Lögrjettu - 01.01.1915, Blaðsíða 54

Xtótgróin.
Þýdd smásaga. Höf. Karla Rönne.
Fjöritiu ár voru liöin síöan gamla
frú Rasmusen giftist, og allan þann
tima liaföi hún verið á sama staö.
Hún var eins og gróin við blettinn.
Þetta var hún aö hugsa um, er hún
gekk kringum bæinn i síðasta sinn og
lfit þar eftir öllu. Hún nam staöar
við blómlegt trje, sem þar stóö, lagöi
höndina á stofninn og sagði viö sjálfa
sig:
„Viö settum það niöur fyrsta ár-
ið, sem við bjuggum hjerna; þá var
það ekki nema svo sem eitt fet á hæö.
Við höfum vaxiö hjer saman. Það er
erfitt aö flytja gömul trje.“
En þetta, sem til stóð, varö nú svo
að vera; það vissi hún vel.
Maöurinn hennár var dáinn, og
hún varð nú að fara, því ekki gat
hún rekið búskapinn ein. Sonur henn-
ar bjó reyndar skamt þaðan, en hann
var nú fastur við nýja heimilið, sem
var föðurleifð konu hans. Dóttur átti
hún líka, sem Agða hjet og átti nú
heima í Stokkhólmi. Hún var gift
ríkum kaupmanni þar, svo að ekki gat
heldur komið til mála, að þau tækju
við bústað foreldra hennar. Gamla
konan hlaut því að skilja við heim-
ilið og fara til annarshvors af börn-
unum sínum.
Agða hennar var aldrei lengi að
hugsa sig um, og hún rjeði fljótlega
fram úr þessu. „Móðir mín fer auð-
vitað til okkar,“ sagði hún. „Engum
stendur nær en dótturinni að sjá um
foreldra sína á gamals aldri.“
Þessi ummæli snertu frú Rasmus-
sen illa. Hún var heilsugóð kona og
iðjusöm, nálægt 60 ára gömul, og
baföi ekki hugsað sjer að nokkur
þyrfti að „sjá um sig“, að minsta
kosti ekki næstu -tiu árin.
Tengdadóttirin settist hjá henni,
tók hönd hennar milli lófa sjer, klapp-
aði henni og sagði: „Það er rjett,
sem Agða segir; dóttirin hefur rjett
til þessa. En jeg vona að þú vitir það,
að við Árviður vildum fegin að þú
færir til okkar.“
Agða sá um útbúnað til flutnings-
ins og gekk að því með mestu rögg-
semi, eins og öllu, sem hún hafði af-
skifti af. „Það verður best að selja
L