Ritsafn Lögrjettu - 01.01.1915, Blaðsíða 44

43
ina er úrslitaatriöiS þaö, aö hver
blettur af fullræktuöu landi hjer gef-
ur af sjer eins vissa og eins verð-
mæta uppskeru eins og jafnstór blett-
ur annarsstaöar, ef samgöngutækin
leyfa mönnum aö hagnýta uppsker-
una á hentugasta hátt og koma af-
urðunum á hentugasta markaöinn.
Þessa staöhæfingu byggi jeg á sam-
anburði við uppskeru í Danmörku,
Noregi og Canada, eftir opinberum
skýrslum þeirra landa, og skal jeg
ekki fara lengra út í þaö efni nema
tilefni gefist. í mínum augum er þaö
hreinasta fjarstæöa, aö þetta land sje
of vont handa siðuðum mönnum.
En sje þessari fjarstæöu slept, þá
held jeg aö ekki sje unt að koma meö
iieina skynsamlega ástæöu gegn fyrir-
ætluninni um járnbrautarlagningar.
En ])aö er eðlilegt aö skoöanirnar geti
crðið skiftar um hitt, hve hratt skuli
halda aö takmarkinu, hve miklu skuli
hætta í einu, þar sem vitanlega einn-
ig aörar framkvæmdir kalla aö.
*
* *
Meira hef jeg ekki um þetta að
segja að sinni. Eins og menn vita,
liefur tillögu um aö leggja járnbraut
frá Reykjavík austur á Suöurláglend-
iö verið hreyft öðru hvoru nú síð-
ustu árin. Þaö er ekkert óeðlilegt, þótt
menn hafi þurft nokkurn tima til þess
að átta sig á svo stóru nýmæli, enda
hefur ekkert orðið úr framkvæmdum
enn þá. Margir góðir menn liafa tekiö
tillögunni hlýlega, þeir er þó eiga
heima í fjarlægð viö svæði það, sem
getur liaft bein not þessarar brautar,
sjerstaklega þeir, sem eitthvaö hafa
þekt til þess hve samgönguskorturinn
stendur í vegi fyrir framförum Suöur-
láglendisins. En mjer hefur ekki
fundist að þessir menn, sem vilja líta
sanngjarnlega á þarfir Sunnlendinga
aö því er járnbrautir snertir, gera sjer
nægilega ljóst, aö þessi braut er aö
eins byrjun, að hún er aö eins fyrsta
sporið í áttina til þess að koma sam-
göngutækjum landsins í heild sinni i
jafnfullkomið liorf, eins og sam-
göngutækjum annara landa. Og af
því aö mönnum hefur ekki alment
verið þetta nógu ljóst, þá hafa of
margir litið svo á, sem hjer væri um
mál aö ræöa, er aö eins varöaði einn
landshluta.
Enda jeg svo mál mitt meö þeirri
ósk, að okkur gefist sem fyrst þrek
og þor til þess aö stíga þetta fyrsta
spor, því að:
„Þaö er svo bágt að standa í stað.“