Morgunblaðið - 26.03.1988, Qupperneq 74

74
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 26. MARZ 1988
Minning:
Sólrún Vilhjálms-
dóttir, Keflavík
Fædd 10. október 1905
Dáin 20. mars 1988
Afasystir mín, Sólrún Vilhjálms-
dóttir, lést í Sjúkrahúsi Keflavíkur
að kvöldi 20. mars sl. á 83. aldurs-
ári. Hún hafði átt við vanheilsu að
stríða síðustu ár og því kom and-
látsfregn hennar ekki á óvart. Með
þessari öðlingskonu er genginn
sterkur og hrífandi persónuleiki
sem mig langar til að minnast með
nokkrum orðum.
Sólrún fæddist í Keflavík 10.
október 1905, dóttir hjónanna Vil-
hjálms Bjarnasonar sjómanns og
Guðnýjar Magnúsdóttur. Hún var
fímmta í röðinni ef ellefu systkin-
um. Aðeins þijú þeirra lifa enn:
María, Þórarinn og Guðný Kristín.
Rúna, eins og hún var alltaf köll-
uð, var fímm ára þegar hún var
send í fóstur til móðursystur sinnar
og nöfnu, Sólrúnar Magnúsdóttur,
og Þórðar Þorkelssonar, eigin-
manns hennar. Þau reyndust henni
mjög vel og leit hún alltaf á þau
sem aðra foreldra sína. Hún eignað-
ist einn fósturbróður, Halldór að
nafni. Var hann sonur Þórðar frá
fyrra hjónabandi — en hann missti
fyrri konu sína af bamsburði.
Halldór atti, líkt og Rúna, heima
í Keflavík alla tíð. Hann var tré-
smiður og starfaði við þá iðn þar
til hann lést árið 1958. Hann lét
eftir sig eiginkonu og fjögur börn
sem öll eru búsett í Keflavík. Mikil
vinátta var með þeim Rúnu og
Halldóri og talaði hún oft um hann
sem „besta" bróður sinn.
Rúna giftist eftirlifandi manni
sínum, Pétri Benediktssyni, 14.
október 1944. Hann er ættaður úr
Ámeshreppi á Ströndum. Hún átti
þá fyrir tvítugan son, Hilmar. Svo
hörmulega vildi til að hann lést af
slysförum fjónun árum síðar. Ekki
þarf að lýsa því með orðum hvað
þessi missir var þeim báðum sár,
Rúnu og Pétri. Fleiri urðu bömin
ekki.
Rúna var bæði glaðlynd og fé-
lagslynd að eðlisfari. Hún starfaði
í áratugi fyrir slysavamadeild
kvenna í Keflavík og söng með
kirkjukómum í næstum hálfa öld —
eða 49 ár. Það var ekki lítið starf
sem hún lagði af mörkum í þágu
kristni og kirkju. Gmn hef ég um
að hún hafí viljandi ekki . fyllt
fimmta áratuginn, þó að það hafí
kannski verið freistandi, til að vekja
ekki athygli á þessu langa og mikla
starfí sem henni þótti svo sjálfsagt
að inna af hendi. Þær vom ófáar
messumar sem hún söng við, svo
að ekki sé minnst á jarðarfarimar.
Og ekki var hlutur eiginmannsins
neitt minni því hann ók henni alltaf
til og frá kirkju og studdi hana í
öllu því sem hún tók sér fyrir hend-
ur.
Rúna er eina systkini Þórarins,
afa míns, sem ég hef kynnst. Hilm-
ar Þórarinsson, frændi minn og vin-
ur, talaði mikið um þau Pétur þeg-
ar ég, Sandarinn, var á ferð í bæn-
um sem strákur og gisti heima hjá
honum. Mér fannst hún væri
„stærri" frænka fyrir það hvað hún
var nátengd Hilmari. Hann leit
nefnilega á þau Pétur sem nokkurs
konar ömmu og afa, heimsótti þau
stundum til Keflavíkur og fór með
þeim í sumarbústaðinn þeirra í Mið-
fellslandi í mörg sumur. Hann er
skírður eftir syni Rúnu — og það
hefur treyst vináttu þeirra. Rúna
og Pétur áttu gott með að vinna
hylli bama því að það stafaði svo
mikilli hlýju og vinsemd frá þeim.
Það er dálítið skrýtið að geta
ekki lengur talað um þau Rúnu og
Pétur í nútíð. Þau voru eins og
óaðskiljanlegur hluti hvort af öðru,
alltaf saman. Ég sá þau aldrei hvort
í sínu lagi. Mikill og gagnkvæmur
kærleikur ríkti milli þeirra. Það fór
ekki framjá neinum. Pétur hugsaði
einstaklega vel um Rúnu síðustu
ár þegar heilsu hennar fór að hraka
og hún var hjálparþurfi heim við.
Hann lét af störfum til að geta
verið meira heima hjá henni og
síðustu tvö ár vék hann aldrei frá
henni að heitið gat. Svo sannarlega
dáðist maður að allri þeirri um-
hyggju og þrautseigju sem hann
sýndi þegar mest á reyndi. Þeir ein-
ir, sem hafa setið hjá ástvini sem
þrotinn er að kröftum, vita í raun
hvað það er erfítt.
Þó að okkur fínnist í fljótu bragði
höfundur lífsins vera miskunnar-
laus að klippa á vináttu hjóna sem
auðgað hafa hvort annars líf í nær
hálfa öld getum við þó þakkað hon-
um fyrir að hafa gefið þeim að lifa
í hamingjuríku hjónabandi allan
þennan tíma. Það er svo miklu
meira en mörgum öðrum er gefíð.
í dag verður Rúna jarðsungin frá
Keflavíkurkirkju. Rödd hennar er
hljóðnuð og aðrir hafa tekið við í
kirkjukómum. Þannig er þetta for-
gengilega líf; sól rís, sól sest. Okk-
ur er öllum ætlað að ganga í spor
liðinna kynslóða. Fáir höfðu gert
sér betur grein fyrir því en einmitt
Rúna sem þekkti svo vel bæði sorg
og gleði af störfum sínum í kirkj-
unni.
Eftir lifa bjartar minningar um
sómakonu sem auðgaði líf sam-
ferðamanna sinna með glaðlyndi
sínu og kærleika. Hún er nú laus
við helsi sitt og dvelst í nýjum heimi
þar sem vegmóðum er fagnað með
englasöng. Röðullinn rís fegurri en
nokkru sinni fyrr í eldingu nýs dags
og sest ekki aftur. Eilífa ljósið skín
skærar en nokkru sinni fyrr.
Ég votta Pétri samúð mína og
bið Rúnu Guðs blessunar.
Eðvarð Ingólfsson
Að kvöldi sunnudagsins 20. mars
sl. lést Sólrún í sjúkrahúsinu í
Keflavík eftir 5 vikna sjúkralegu —
hún var búin að vera sjúklingur í
nokkur ár — en nú er hvfldin kom-
in og þakklæti efst í huga eftir
langa og farsæla ævi.
Sólrún var fædd í Keflavík, dótt-
ir hjónanna, Guðnýjar Magnúsdótt-
ur og Vilhjálms Bjamasonar, en var
alin upp í miklu ástríki móðursystur
sinnar Sólrúnar Magnúsdóttur og
Þórðar Þorkelssonar mafins hennar.
Sólrún var æskuvinkona móður
minnar og minntist hún oft á sam-
vem „samlokanna" þriggja, en þær
vom Rúna, Gunna og Milla, þá
vom þær „stjömurnar" í Keflavík
og mikið gaman að vera til, allar
byijuðu þær ungar að syngja í
kirkjukómum í Keflavíkurkirkju,
Rúna og Gunna í sópran, en
mumma í millirödd.
Já, þær vom líka í Ungmennafé-
laginu og störfuðu þar af krafti og
margar myndir em til af ferðalög-
um „austur yfír ijall“ sem farið var
í með „boddý-bflum“ og allar vom
stúlkumar klæddar upphlut- —
þeirra tíma spariföt.
Rúna eignaðist son, Hilmar, með
Gunnari Sigurfínnssyni, indælan
pilt sem dó langt um aldur fram
aðeins 24 ára, það var þungur
harmur fyrir Rúnu, en þá sem fyrr
naut hún aðstoðar síns góða eigin-
manns Péturs Benediktssonar, en
þau giftu sig 14. október 1944. Þá
upphófst hamingjuskeið Rúnu sem
stóð í 44 ár — hjónaband þeirra var
farsælt og gleðiríkt og gott var að
koma á fallega heimili þeirra, sem
þau vom svo samhent um að gera
hlýtt, bjart og fagurt.
Þegar heilsu Rúnu tók að hraka,
hætti Pétur að vinna, svo hann
gæti verið heima og létt undir njeð
henni, þau áttu fallegan sumarbú-
stað fyrir austan, sem var þeirra
paradís og síðastliðið sumar gat hún
notið þess að vera þar í 3 vikur og
þaðan kom hún ánægð og hressari.
En nú er hvfldin komin, langri
farsælli ævi er lokið, nú er hún
komin í vinahóp, búin að hitta Hilm-
ar sinn aftur í nýjum heimkjmnum.
Kæri Pétur, söknuður þinn er
mikill, en minningin um góðan og
ástríkan lífsföranaut mildar sárin.
Guð blessi minningu Rúnu Vil-
hjálms, hvfli hún í friði.
Hanna
Engill dauðans laut þér og ieysti þig úr
böndum
og leiddi þína sál inn í drottins helgidóm.
(D.St.)
Allir hræðast gestinn grimma,
sem daglega gengur um kring með
sigð sína,
sem slyngur sláttumaður og
slær allt hvað fyrir er.
(H.P.)
En þó geta aðstæður orðið slíkar,
að honum megi fagna sem frels-
andi engli, er hann loks birtist til
að bera langþjáð jarðarbam í faðmi
sér, yfír til landsins fagra og bjarta,
þar sem hvers eins bíða nánir vinir
og ættingjar að fagna hinum ný-
komna, er hann stígur þar á land
að lokinni hérvist.
Eitt slíkt jarðarbam var að ljúka
hér jarðvist sinni eftir langa og
stranga sjúkdómsgöngu hin síðari
ár.
En það er næstum sama hvemig
á stendur: Ávallt bregður okkur
ónotalega við að heyra andlát góðs
vinar eða ættingja, sem við höfum
lengi átt samleið með á göngu
lífsins.
Sólrún Vilhjálmsdóttir andaðist
sunnudaginn 20. mars sl. eftir
fremur stutta en erfíða sjúkralegu
á spítalanum í Keflavík.
Foreldrar Sólrúnar vorji þau
merkishjónin Guðný Magnúsdóttir
frá Mel í Þykkvabæ, fædd 30. apríl
1873, og Vilhjálmur Bjamason frá
Hjallakoti í Ölfusi, fæddur 3. des-
ember 1867. Þau settust að í
Keflavík. Vilhjálmur stundaði sjó-
mennsku m.a. á skútum í allmörg
ár frá Keflavík, en eftir að þau hjón
fluttust alfarin til Reykjavíkur árið
1914 var hann einkum á togumm.
Þeim varð ellefu bama auðið.
Nokkur þeirra dóu á unga aldri, en
þijú af systkinum Sólrúnar era enn
á lífí. En þau em: Þórarinn ,nú á
Hrafnistu í Reykjavík, María, bú-
sett í Kópavogi og Guðný Kristín,
búsett á Seltjamamesi.
Þegar Sólrún var fímm ára göm-
ul, fór hún til Sólrúnar Magnús-
dóttur, móðursystur sinnar og
manns hennar, Þórðar Þorkelsson-
ar, sem áttu heima í Keflavík og
ólst þar upp hjá þeim eftir það.
Reyndust þau henni í öllu sem bestu
foreldrar. Er hún hafði aldur til fór
hún að stunda öll algeng störf,, svo
sem háttur var dugandi og táp-
mikilla unglinga á þeim ámm. Skóli
lífsins varð þá sem jafnan að duga
flestum, enda í reynd öðmm skólum
haldbetri, er til iengdar lætur.
Sólrún eignaðist son árið 1924,
Hilmar Gunnarsson (Sigurfinnsson-
ar). Ólst hann að öllu leyti upp hjá
móður sinni, var í Reykholtsskóla
og stundaði ýmsa atvinnu, en lést
af slysförum árið 1948, aðeins 24
ára, og var það móður hans mikið
áfall.
Þann 14. október 1944 giftist
Sólrún Pétri Benediktssyni, ættuð-
um frá Hrauni í Ámeshreppi í
Strandasýslu, hinum ágætasta
manni (f. 2. ágúst 1918). Foreldrar
hans vom þau hjónin Hallfríður
Jónsdóttir, (f. 1887 d. 1946) föður-
systir mín, frá Stóra-Ávík og Bene-
dikt Sæmundsson (f. 1882 d. 1956)
frá Ófeigsfirði, en þau fluttust frá
Hrauni að Bimunesi og nokkm
síðar að Litla-Árskógssandi við
Eyjafjörð árið 1932, ásamt 5 böm-
um sínum, sem þá vom sum nýkom-
in á fullorðinsaldur.
Ekki varð þeim Sólrúnu og Pétri
bama auðið.
Áður en á löngu leið hófu þau
i byggingu eigin húss á Hringbraut
89 í Keflavík. Fluttu í það árið
1948 og hafa átt þar heima síðan.
Mun Pétur að miklum hluta hafa
byggt húsið með eigin höndum,
utan jafnt sem innan og þar með
gert það mögulegt að koma því
upp, enda hagur mjög og ötull að
hveiju sem hann hefur gengið.
Um atvinnu Péturs er það helst
að segja, að lengi framan af stund-
aði hann sjómennsku frá Keflavík.
Þar næst eignaðist hann vömbifreið
og stundaði slíkan akstur um 10
ára skeið. Að þeim tímá liðnum
tókst honum að eignast lítið físk-
verkunarfyrirtæki í félagi við annan
mann og höfðu þeir af því atvinnu
sameiginlega um 17 ára skeið. Pét-
ur seldi sinn hluta í fyrirtækinu um
1980.
Þau Sólrún og Pétur munu hafa
verið samhent í besta lagi, enda
hefur heimili þeirra vitnað um fág-
aðan smekk og umgengni alla. í
garði þeirra kringum húsið hafa
vaxið hinar fegurstu skrautjurtir
(og nytjajurtir), sem borið hafa vitni
frábærri umönnun og hlýjum hand-
tökum húsráðenda, enda em blóm
viðkvæmar vemr, sem þrífast því
aðeins að vel sé um þau hugsað,
og launa þá líka umönnunina því
betur með ilmi sínum og heillandi
litskrúði.
Fjölmargar era þær • ánægju-
stundir, sem við, Aðalheiður Tómas-
dóttir, kona mín, höfum notið á
heimili þeirra Sólrúnar og Péturs.
Ávallt var þar fyrir hendi, sama
glaðværðin og hjartahlýjan. Pétri
skemmti okkur oft með harmóniku-
leik, en Sólrún hafði mikið yndi af
söng og lék á orgel, sem hún átti.
I fjölmörg ár söng hún í kómum í
Keflavíkurkirkju. Bæði vom þau
hög í höndum og var ánægjulegt
að skoða ýms útsaumsverk hennar
og frá hans hendi útskomar mynd-
ir og aðra smíðisgripi.
Nokkrum sinnum nutum við
hjónin frábærrar greiðasemi og
hjálpar þeirra Sólrúnar og Péturs,
sem ekki verður metin að fullu,
heldur aðeins geymd en ekki
gleymd, þótt ekki verði þau atvik
talin hér.
í Miðfellslandi við Þingvallavatn,
byggðu þau sér snotran sumarbú-
stað, og leituðu þangað jafnan á
summm, og dvöldust þar um tíma,
sér til tilbreytingar og andlegrar
svölunar og heilsubótar í útsýninu
fágra og íjallaloftinu tæra. Þangað
komum við hjónin til þeirra eitt sinn
og nutum hjá þeim indællar stundar
á fögmm sólskinsdegi, og minn-
umst við þess dags ávallt síðan með
þakklæti.
En mestu sólskinsstundir ævinn-
ar eiga sér oftast endi og svo varð
hér. Heilsa Sólrúnar tók að bila,
og einkum hafa síðustu tvö árin
verið henni erfið eftir að þjáningar-
fullur sjúkdómur sótti hana heim.
Hefur hún verið heima að mestu
og notið ástríkis manns síns, sem
hefur stundað hana með fórnfúsri
og kærleiksríkri umhyggjusemi.
Þessi þunga þraut er loks á enda
mnnin, og veit ég, að nú hefur hún
gengið inn í fögnuð meiri, en nokk-
ur maður veit á landi því hinu
fagra, sem allra góðra manna bíður
bak við himins hylji, og þar sem
ástvinir, fyrr famir, fínnast á ný
og fagna endurfundum.
Við hjónin vottum eftirlifandi
eiginmanni Sólrúnar einlæga sam-
úð okkar, sem og öllum nánustu
viinum og aðstandendum.
Ingvar Agnarsson
+
Hjartkær faðir minn og afi okkar,
HILMAR NORÐFJÖRÐ
loftskeytamaður og fv. deildarstjóri,
Brávallagötu 12,
andaöist í Landakotsspítala fimmtudaginn 24. mars.
Steinunn Norðfjörð,
Stella Marfa Guðmundsdóttir, Hilmar Þór Guðmundsson.
t
Maðurinn minn og faðir okkar,
HAFSTEINN JÓNSSON,
áður til heimilis að Snæfellsási 9,
Hellissandi,
lóst í Landspítalanum fimmtudaginn 24. mars.
Ingveldur Sigurðardóttir,
Sigurður Hafsteinsson, Vordfs Hafsteinsdóttir,
Kristinn Hafstelnsson, Hafsteinn Hafsteinsson.
+
Bróðir ojckar,
EGGERTPROPPÉ
lést 24. mars.
Útför hans fer fram frá kapellunni í Fossvogi miðvikudaginn 30.
mars kl. 10.30.
Kolbrún Proppé.
Camilla Litster.
Óttarr Proppé.
Styrmir Proppé.
Faðir okkar, + ' GUNNAR M. MAGNÚSS
rithöfundur,
er látinn. Maanús Gunnarsson.
Gunnsteinn Gunnarsson.