Skírnir - 01.01.1881, Page 138

138
NOREGUR.
nú búið, eSa hvernig því hefir reibt af á þinginu, er oss ekki
knnnugt, en vjer höfum sjeS hermt í blöSuiu, a8 stórþingiS hafi
fallizt á þaS atriSi í frumvarpi Sverdrúps, a8 borgaraliS skyldi
af tekiS. Enn fremur galt þa8 samþykki til uppástungu Sverdrúps,
aS láta þá Jakobsen og Welde halda fullum launum (2000 og
1500 króna). Af enum harStækari vinstramegin, t. d. Jaabæk og
hans líSum, var boriS upp aS hleypa niSur hirSeyri konungs,
(úr 330 þús. í 256) og aS svipta stjórnarforsetann því fje, sem
honum er ætlaS til borShalds (veizlna), en þaS fjekk litla sem
enga undirtekt af hálfu þingmanna. Enn fremur var fariS fram
á aS draga úr framlögunum til stjórnardeildanna (skrifstofufje),
en Steen rektor rjeS þíngmönnum aS fresta ályktum um þaS
mál; bætti því þó viS, aS slíkar veitingar væru vopn í höndum
þingsins móti umboSsstjórninni, þegar svo bæri undir. Vjer
nefnum enn tvær uppástungur, þó vjer vitum ekki um
afdrif þeirra, ef orSin eru. Önnur var um lögleizlu kviSdóma
(borin upp 1863 á óSalsþinginu, en felld þá á lögþinginu), en
hin (frá Sverdrúp) um aS forseti þingsins megi kveSja ráSherrana
til skila á þingiS, munnlegra eSa skriflegra, þegar nauSsyn þykir
til bera. Hafi þau mál eSa önnur, þau er meira skipta, náð
lyktum á þinginu, eSa nái þeim áSur því verSur slitiS, verSum
vjer aS ætla «Skírni« aö greina slíkt í næsta árgangi.
J>ar sem vjer nefndum í fyrra síSustu skáldrit Björnstjerne
Björnssons, þá hefSum vjer getaS bætt því viS, aS svo ágæt sem
þau eru og kostamikil, þá eru þau nú mjög misjafnt þegiu í
Noregi og víSar. þau bera þaS meS sjer, aS skáldiS er komiS
á þær hugmyndastöSvar, þar sem börnum aldarinnar nýju þykir
bjart og víSsýnt, en hinum eldri virSist, sem veSurklakkar gnæfi
í öllum áttum og viS fellibyljum sje aS búast. þaS er ekki
nýtt, aS enir ungu ætla, aS þaS nýja, sem er aS rySja sjer
braut, komi meS nýja jörS og nýjan himin, þar sem hinum
eldri þykir, sem Surtur fari «sunnan meS sviga lævi.» MeS
öSrum orSum: þar sem B. Björnson fer andvígur á móti konung-
um og klerkum, eSa rjettara mælt: konungdómi og kirkju, þá
er auSvitaS, aS enir yngri menn — lausamennirnir, liggur oss
viS aS segja — kalla hann spámann sinna tíma, þar sem hinir,