Eimreiðin - 01.07.1918, Qupperneq 39

EimreiOin]
SÝNIR ODDS BISKUPS
167
AS svo mæltu gekk hann snúöugt fram hjá öllum og inn
í skrifstofu sína.
IX.
Alla nóttina gekk biskupinn um gólf í skrifstofu sinni.
Kertisljós brann þar á boröinu. Glæðurnar í ofninum voru
kulnaöar út, en þó hlýtt þar inni. Hillurnar svignuöu undan
þungum bókum i þykkum tréspjöldum; sumar þeirra voru
gamlar skinnbækur. Lágt var undir loftið, svo aö biskupinn,
sem var manna hæstur, þurfti að beygja höfuöið lítið eitt
undir bitann, sem lá um þvera stofuna.
Alla nóttina barðist hann við hugsanir sinar og tilfinningar.
— Og alla nóttina heyrði hann grát og ekka út úr svefnhúsi
biskupsfrúarinnar.
Hann gekk ekki inn til hennar, því að hann gat engri hugg-
un miðlað henni. Guðs reiði var yfir honum, ekki síður en
þeim, sem beilínis eða óbeinlinis hpfðu átt þátt í þessu verki.
Hann átti að vita, hvaða þjóná hann hafði og hvað þeir höfð-
ust að. Hann bar ábyrgðina.
Þyngst var þó að vita hana engjast i rúmi sínu af harmi
og hugarkvöl. Aldrei hafði fallið minsti skuggi á sambúð
þeirra fyrri. Aldrei hafði hún gert neitt, sem hún þurfti að
iðrast eftir. Augu hennar höfðu verið skær og tær, eins og
samviska hennar — fram að þessu.
Undir morguninn voru dyrnar á skrifstofunni opnaðar hægt.
Frúin stóð í gættinni. Hún var á línklæðum einum, eins og
hún hafði verið um kvöldið. Andlitið var bólgið af gráti.
Biskupinn hrökk saman, eins og hann sæi vofu.
„Fyrirgefðu mér — fyrirgefðu mér, elskan min,“ mælti hún.
„Eg vissi ekki hvað eg gerði.“
„Það er vafalaust satt. Þú vissir ekki hvað þú gerðir."
Biskupinn settist á bekk. Hún kraup niður við kné hans,
grúfði sig upp að honum og grét.
„Eg fyrirgef þér, hjartað mitt. — En það er minst um vert
mína fyrirgefningu. Guð faðir okkar er vandlátur guð, sem
vitjar feðranna misgjörða á börnum í þriðja og fjórða lið.
Hans reiði er yfir okkur, og reiði hans er óttaleg. Hvað er
það, að bera ónáð konungsins, hjá því að bera reiði guðs?“
„Biddu hann með mér að fyrirgefa mér.“