Eimreiðin - 01.07.1918, Síða 42

170
StNIR ODDS BISKUPS
[EimreiOin
um þaö heföi oröiö suSur í Prag, fanst honum sem hann ætti
föSurs aS sakna.
Þá frétti hann einnig um nýja stjörnu, sem upp væri runnin
á himin visindanna. ÞaS var Jóhannes Kepler, lærisveinn
Tycho Brahe, sem nú hélt áfram verki hans.
Eitt kvöld gekk hann um gólf í skrifstofu sinni. Tveir menn
sátu þar inni og voru aS afrita fyrir hann gamlar skinnbækur.
Þá varS honum litiS á bókahillurnar. Nú voru þær svo hlaön-
ar bókum, sem honum haföi eitt sinn sýnst þær fyrir mörgum
árum, þegar honum fundust bækurnar loga. Hann tók stóra
skinnbók í arkarbroti ofan af einni hillunni, lauk henni upp
og leit í hana um stund. SiSan mælti hann viS mennina: Minn-
iS mig á þessa bók og látiS mér ekki bregSast þaö, þegar eg
fer vestur í sumar, eSa ef eg skyldi senda vestur. ÞaS er of
mikill ábyrgöarhluti aö hafa slíka bók í vörslum sinum. —
LátiS mér ekki bregöast þetta. — Mennirnir létu honum ekki
bregSast þetta, og þannig bjargaSist hin fræga Flateyjarbók
frá yfirvofandi tortímingu.
Enn var þaS mörgum árum síöar, einn dag á Alþingi viö
öxará, aö mjög svarf aö biskupi. HöfuSsmaöurinn sótti þá
eftir æru hans og embætti. Skjölin voru fölsuö. Dómararnir
voru útlendir og öllum málavöxtum ókunnugir. Árni sonut
hans erlendis meö hin réttu skjöl. öll sund voru lokuS. Dóm-
inum var frestaö aS eins til máltíöar. Biskupinn neytti einskis,
en gekk frá boröinu í öngum sínum upp á gjábarminn. Honum
voru ekki gamlir vökudraumar eSa skynvillur í huga þá stund-
ina. Samt sá hann þá sjón, sem hann þóttist hafa séS áöur.
Maöur reiö austan hrauniö á brúnum hesti og fór geyst. Hest-
urinn var strengdur og gljáöi af svita, en fallega bar hann
fæturna. Hann rann yfir lóniS í ánni, svo aö varla sá i hann
fyrir vatnsúSanum. MaSurinn, sem á honum sat, var lifandi
eftirmynd biskupsins, eins og hann haföi veriS fyrir mörg-
um árum. Hvílíkur fögnuöur! Þetta var Árni sonur
h a n s.
Og enn var þaö mörgum árum seinna, aö biskupinn, sem
þá var maöur hátt á sjötugs aldri og hvítur fyrir hærum,
gekk um gólf í Skálholtsdómkirkju, al-einsamall, meöan staö-
urinn var aS brenna. Allir, hvert manns-bam, gengu aö því
aS bjarga, nema hann. Hann fann sig ekki til þess færan. Eld-
hríöin dundi á kirkjunni og rúSurnar sprungu af hitanum.