Eimreiðin - 01.07.1918, Qupperneq 53

Eimreiðin]
Stökkið.
Eg man vel eftir því kveldi, og eru til þess ýmsar ástæöur.
Það voru fyrstu jólin, sem eg var ekki heima í foreldrahúsum,
eg var aö læra hjá Sigurði prófasti á Stað þann vetur. Eg
var nýkominn á fætur eftir allþunga legu í lungnabólgu, og
hvergi nærri búinn að ná mér eftir veikindin. En eftirminni-
legast er mér þó kveldið, vegna þess atburðar, sem eg nú ætla
að segja frá. —
Við sátum öll kringum jólaborðið. — Bærinn á Stað er
langt frá sjó, fram til dala, og er fullkomin þingmannaleið út
í kaupstaðinn, og yfir háls að fara. Þótt sá háls sé ekki hár,
er hann þó oft illur yfirferðar á vetrum, hann er flatur og ilt
að átta sig þar í hríðum og dimmu.
Það var ljós í hverju horni — bar hvergi skugga á, s,vo
sem siður er á jólunum. Því þetta var á sjálfu jólakveldinu.
Það var hlýtt og notalegt inni í stærsta herberginu og þar sat
alt fólkið, um tuttugu manns. Nema einn maður, — Sveinbjöm
vinnumaður.
En úti buldi norðanstórhríðin á þekjunni. Hann hafði skollið
saman þá um kveldið, eða, réttara sagt, um daginn þegar fór
að skyggja, og stöðugt hert á veðrinu síðan. Við vissum það
öll, að þetta var að eins byrjunin.
Öllum var okkur órótt í skapi. Við treystum að vísu Svein-
birni vel, því hann var framúrskarandi dugnaðarmaður og
þaulvanur slarkinu. En ástæður fyrir fjarveru hans voru þær,
að um morguninn hafði bóndi framan úr sVeitinni komið í
dauðans ofboði og beðið prófastinn að lána mann og hesta til
að sækja læknirinn. Otlitið var ískyggilegt og færðin mjög