Eimreiðin - 01.07.1918, Qupperneq 57

Eimreiðin]
STÖKKIÐ
185
„Eg er auðvitaö kunnugur," sagöi sýslumaSurinn hálf-vand-
ræöalegur, „en eg veit ekki hvort-------eg held þú ættir að
koma inn og fá þér hressingu og sjá hvort ekki slotar veðrinu
seinna í kvöld eða þá í nótt.“
Læknirinn horfði á hann og glotti.
„Allright!“ sagði hann svo, „þú stekkur þá ekki!“
Svo sneri hann sér að prófastinum.
„Er nokkur hér inni, sem treystir sér til að koma?“ spurði
hann. „Segiö það þegar í stað, því eg má ekki með nokkru
móti slóra. Eg hefi einu sinni farið þetta áður, svo eg kemst
það kenske einn. Eg tapaði aldrei áttunum í kveld, en auð-
vitað var það Sveinbjörn, sem réði ferðinni."
„Brandur?" sagði prófastur og leit spyrjandi augum til
vinnumannsins.
En Brandur stóð og tvísté á gólfinu.
„Eg treysti mér fjandans ekki til þess, barasta," sagði
hann.
Solveig gekk fram úr hópnum.
„FáiS þiö mér karlmannsföt," sagSi hún, „og eg fer meS
honum."
Læknirinn hló, stuttan, glaSlegan hlátur.
„Nei, ungfrú góö,“ sagSi hann, „því þótt eg efist ekki um
aS þér ratiö, þá er nú veðrið tæplega fyrir yður.“
„Ef eg væri á aldur viS þig, Brandur," sagöi Ásmundur
gamli fjósakarl, „þá skyldi eg ekki standa hér eins og bjálfi.“
En í sama bili var hurSinni hrundið upp og maöur kom inn.
ÞaS var maðurinn konunnar, sem veriS var að sækja til lækn-
irinn.
„Er læknirinn kominn,“ sagöi hann, „mér datt þaö í hug
aö hann hefði kanske ekki treyst sér lengra. Guörún segir
aö hún lifi það ekki af til morguns, ef hún fær ekki hjálp.“
Hann sneri sér aö lækninum og tók í handlegginn á honum.
„f guðsbænum komiS þér með mér,“ sagði hann, „ef þér eruS
uppgefinn, þá get eg boriö yöur.“
„Eg er ekki uppgefinn," sagSi læknirinn, „hérna er taskan
mín; þér megiö bera hana, en ekki mig.“
í dyrunum sneri hann sér viS,