Eimreiðin - 01.07.1918, Qupperneq 113

Eimreiðin]
FRESKÓ
241
um leiö mikilfenglegur. Eg dáist að honum, en þó liggur hann
á mér eins og farg. Ekki mundi eg samt vilja breyta höll-
inni. Hún er eins og vaxin upp úr þessum græna, vota jarð-
vegi og blýgráa lofti. Það er að eins eitt, sem truflar sam-
ræmið, og þaö er húsmóöirin.
Hugsið yöur konu, forkunnar fríöa, en dutlungafulla, létt-
úöuga, kuldalega og sí-eltandi tískuna út í ystu æSar, jafnvel
þegar hún er í víöum morgunslopp. Hún er ung, en samt
litar hún augnabrýrnar og eg held háriö líka. Og svona er
hún öll — ekkert annaö en leikspil.
Hún er ógift, þaö get eg ráöið af því, hvernig hún er á,-
vörpuö. Tign sína tók hún aö erfðum eftir móöur sína, en
hún var systir Charterys greifa, og fékk nafn hans og tign
vegna þess, aö hann átti engan son. Og nú er hún þarna, ein-
föld og hégómleg kvenpersóna, en fádæma auðug. En hún
hugsar ekki meira um peninga en ungbarn kann aö mieta
helgiskrín al-sett demöntum.
Þér skuluö ekki halda, þó aö eg lýsi henni svona vel, að
eg hafi kynst henni neitt, sem heitir. Hún er ein af þeim, sem
fljótlegt er aö sjá út.
Höllin er full af kátu fólki. Þaö er víst einmitt nú sá tími,
þegar fólkið streymir burt úr London. Fyrstu dagana leiddist
mér þetta fólk fádæma mikið. Mér var ómögulegt að gera
nokkurt handtak. Svo aö eg sagði við greifinnuna, að annaö-
hvort yröi eg að fá aö læsa hurðinni fyrir danssalnum alger-
lega, eða þá aö eg yröi aö taka saman pjönkur mínar og fara
aftur til ítaliu við svo búið. Hún lét þaö svo vera, meö mesta
ólundarsvip, og nú hefi eg ágætt næði. Eg bý í herbergi út
af fyrir mig, fæ ágætan mat og Ijúffeng frönsk vín. Yfirleitt
finst mér farið með mig eins og einhvern tiginn ríkisfanga.
Eg hefi veitt því eftirtekt, aö þjónustuliðið lítur á mig meö
einstakri lítilsvirðingu. Það setur mig auðsjáanlega alveg á
begg með smiðnum, sem er að setja rúöur í gluggana á dans-
salnum. En það gerir nú ekkert til.
Danssalurinn er snildar-fallegur, allur meö stórum reitum.
Eg varö alveg höggdofa, er eg átti að fara að byrja verk
mitt, og varð þess var, aö enginn minsti raki var í kalkinu á
veggjunum, eins og vænta hefði mátt um svo nýja veggi. í staö
þess voru veggirnir harðir og hrjúfir. Eg lét þetta skýrt í
ljósi við greifinnuna og sagöi henni hreint og beint, aö það
16